Beperkt zicht
Met je vleugels zonder staart
kies je hoogte in plaats van richting.
Bij jou is afstand overzicht,
een horizon bij nacht.
Je oppervlakte kent geen perspectief,
niet meer dan lucht is het wat je verplaatst.
De angst voor een doel
sluit net als je falen, leven uit
en je erfenis is een gat in de tijd,
een herinnering zonder waarde.
Is het dan een wonder
dat je met je vloed van leugens
al verdrinkt bij eb
door de diepte van waarheid?
Hoor ik iemand naar adem snakken
of is ook dat een gewoonte,
een manier
en is de bodem nog steeds niet bereikt
en ben je alleen te redden
als voedsel voor de aarde.
Geplaatst in de categorie: woede