Samenzijn
Wolkenflarden vluchten, grijs en grauw,
gejaagd door zonnelicht in nevelblauw.
Wij schouwen in 't verstilde samenzijn
de oermaat van 't heelal, sereen en rein.
Vergeten is het schrijnen van de wonden,
weggevoerd de doem van schuld en zonde.
In streling, streling, mild en teer
is heling, geen pijn, geen verleden meer.
Traag openen zich beloften, rood en rond;
een vleug van weemoed beroert je mond.
In jouw ogen welt het groot erbarmen,
in jouw liefde wil ik schuilen, warmen.
Delen wil ik lief en leed en vragen,
voor jou wil ik zijn, jou wil ik dragen.
Laat sluimeren nu de vuren die verteren;
de hemel zal ons hoeden, de aarde zal ons leren.
Geplaatst in de categorie: liefde