Een dwalend licht
Hoop en wanhoop
sluimeren in mijn ogen.
Ik draai me nog even om
en stap uit een cirkel van maanlicht.
Langzaam los ik op in het donker
en zwaai naar mijn eigen schaduw.
Berustend streel ik de zachtheid van de avond
en liefkoos een naderend dwaallicht.
Zonder stil te blijven staan
speelt de nacht met eenzame twijfels.
Uit het verleden ken ik alle tranen,
in het heden wikkel ik ze in een slopend staren.
Hoop en wanhoop
doven in de schemering.
Mijn ogen gaan nu zachtjes dicht,
mijn blik naar de hemel gericht.
Geplaatst in de categorie: eenzaamheid