Waarom
een niet-begrijpen
een koppig zwijgen
je laat de pijn ontwaken
en verft een landschap
waarin ik alleen
nog maar wil slapen
je steelt mijn dagdromen
onzichtbaar gevuld met
een stamelend hopen
maar met elke hartslag
sterft mijn ademhalen
in een zwellend wanhopen
met één vingertop
beroer je mijn koude lippen
die koortsig tasten
naar een blind verlangen
een vage roep doorbreekt
de stilte van een stil landschap
waarin de kleuren worden weggeveegd
en waarin ik gewond blijf gevangen
Geplaatst in de categorie: verdriet