Ouderlijke irritatie
Even was ik van de wereld weg
Even was ik de ellende vergeten
Even geluk en geen pech
Even lekker met een vriend keten
Tot ik thuis weer binnen was
En de spanning voelde hangen
Ruzie van de eersteklas
Door de woorden bevangen
Zo gaat het nou iedere keer
En ook al wil ik er niets van weten
Ze betrekken me erbij, steeds weer
Kunnen ze het voor één keer vergeten?
Ik wil met ze lachen tijdens het eten
En gezellig met ze kunnen praten
Maar dat is echt bezeten
Daar gaan ze weer...
Ze kunnen het niet laten
Geplaatst in de categorie: ouders
Je gedicht is heel mooi!!! Herkenbaar..in veel verschillende situaties .