VLIEGEN LUKT NIET MEER
als kind vloog
ik vaak in de nacht
wapperde met mijn armen
uit alle macht
om van de grond los te komen
en eenmaal opgestegen
kon ik de hele wereld omarmen
echt ik weet het nog
ik zweefde rustig en tevreden
in m’n dromen door de lucht
zoals water wordt doorkliefd
door een heuse reuzen rog
wat een kracht wat een
nonchalante dromerige macht
met een grote zucht
de vraag waar is die toch gebleven
nu ben ik oud en vliegen laat me koud
en wat was ervan uiteindelijk de waarde
nee laat me nu nog maar even
met beide benen staan op moeder aarde
een beetje verder leven
vliegen lukt sowieso niet meer
dus laat mij hier nog maar even
en slechts af en toe een keertje weer
zo op het oog wat rondjes dromen
maar vooral niet te hoog
en als ik uiteindelijk toch moet komen
laat me dan toch voor de laatste keer
nog eenmaal zo heerlijk machtig zweven
... met het gedicht 'Zweef' van F. Starik in gedachten ...
Schrijver: catrinusInzender: C.A. de Boer, 1 maart 2022
Geplaatst in de categorie: individu