Doei winter, adieu
Nooit meer verwacht ik een sneeuwvacht, vaarwel.
Mijn hazelaartjes priemen langs mijn bladeren heen
die ik straks laat neerdwarrelen, zo bleek en geel
als zij blikken. De windvlagen krijgen toch geen vat
op mijn jonge loten, zij groeien al na Nieuwjaar.
Vergeefs hunkert een kind naar vlokjes.
Crocussen krieken al aan de voet van mijn stengels.
In Maartse buien stuif ik en ontvang gretig
mijn eigen wolkjes, blozend van verwachting.
Ik voel langzaam mijn vruchten
zwellen bij zon en zomernacht
tot het vallen van mijn laatste noten in november.
... Ik heb vanmorgen dit gedicht opgestuurd, maar er is iets mis gegaan. Het gedicht bestaat uit 3 coupletten van 4 regels die op de webpagina aan elkaar zijn geplakt. Dat is niet de bedoeling.Het eerste couplet begint met de herfst, maar het tweede couplet dat voor de winter staat is blanco gebleven. Immers de winter bestaat tegenwoordig niet meer. Dan volgen nog de laatste twee coupletten. Gescheiden!Kunt u dat misschien herstellen? ...
Schrijver: René Roumen, 4 december 2017Geplaatst in de categorie: jaargetijden