Een prozagedicht: "Eagerly I wished the morrow" (E.A. Poe)
Regenachtige zomermorgen.
Ik heb de gordijnen opengeschoven voor het toneelstuk, het spektakel van de lichter wordende hemel achter de boomtoppen
Bij de overburen is het licht aan om half zes in de morgen:
wat een troost dat er, daar aan de overkant, een levend wezen is, een ander mens, een mede-mens zelfs!
In doelloze, zinloze, blinde blijmoedigheid heft de kanarie zijn lied aan, altijd hetzelfde lied
En in doelloze euforie zet ik mijn leven voort, dolgelukkig dat de slopende, slapeloze nacht tenminste voorbij is....
Geplaatst in de categorie: eenzaamheid
from my books surcease of sorrow
mooi eigentijds vormgegeven!