Waar wacht het weerzien?
Aan gene meander splitsen twee stromen
die eender verstrengeld waren samengevloeid,
beiden hun bedding verengd en vermoeid
een wending namen zonder verdere tederdromen.
Hun oevers bezaaid met hetzelfde riet en lis
een eend en wat wiebelend wrakhout,
vluchtende libellen voor stank en vuilnis,
Tigris en Eufraat, overwoekerd paradijs zo oud
als misérables toegestroomd uit riolen.
Geen baggerboten noch kans op zuivering
Mijn hart als sluis gesloten
waaruit tranen wellen, een huivering
voor een deur dichtgegoten
waarvan sleutels niets afweten van vergeving
Kan de oceaan “ons” herstellen?
Geplaatst in de categorie: spijt