Terminaal
als de ziekte je treft
frontaal en onverbiddelijk
en het lichaam de strijd verliest
word je gevierendeeld
je wil nog wat
je wil nog veel
maar de onmacht
heerst, lamlendig
alles wordt haaks,
gespleten tussen willen
en niet kunnen
elke hoop is slechts illusie
ballast
je koestert
bergen tederheid en liefde
die je aan de straatstenen
niet kwijt kan
die je in de strot blijven steken
want in de nood kent
men zijn vrienden
en geliefden
die niet beseffen
niet begrijpen
ze draaien
druk, druk
obligate rondjes
en keren hun blinde vlek
naar het wrakhout
aan hun voeten
ze moeten verder leven, toch?
in je hoofd stormt een orkaan
verlangens, gevoelens, gedachten en angsten
botte wanhoop
en doffe ellende•botsend
in een regen vonken
die doven in frustratie
schuilen kan je niet
stilletjes jankend
hou je je sterk...
als de spreidstand onhoudbaar wordt
blijft er slechts één uitweg
die niet altijd open ligt
de fatale duik in vergetelheid
waar de mallemolen
eindelijk
tot stilstand knarst
hoop je
... het gaat niet enkel over kanker, maar over de onmacht van zwaar zieken, gehandicapten, enz. Nog iets van hun leven te maken. Ze zijn gekooide kamerplanten geworden. ...
Schrijver: marcel bulckaert, 13 januari 2014Geplaatst in de categorie: ziekte