De laatste roos van de zomer
't Is de laatste roos van de zomer
die de ochtend begroet, alleen.
Bloemen die haar eens vergezelden,
zij verschrompelden één voor één.
En geen knop zal openbloeien
tot opnieuw de lente weer ontwaakt.
't Is de laatste roos van de zomer
die mij altijd weemoedig maakt.
Nu de laatste roos van de zomer
aan haar tocht naar de herfst begint,
lost zij willoos vermoeide blaadjes
in de koele septemberwind.
Al de fiere zomerbloeiers
in de eens zo weelderig mooie tuin
wachten bang op een vroege winter,
nu met blad'ren verdord en bruin.
Jij leek in de zon te gloeien
vanaf toen je 'n knopje was.
Ik heb jou zien openbloeien
met blaadjes als fijn, breekbaar glas.
Ach, ik koesterde de dagen
met jouw zoete rozengeur.
Hoe kan ik de herfst verdragen
zonder jouw bloemenpracht en kleur.
Voor de laatste roos van de zomer
is de laatste strijd haast voorbij.
De uitbundigheid van een zomer
ligt verspreid op de grond voor mij.
Niets maakt mij zo stil en ned'rig,
leven is zo kostbaar doch zo broos.
Ook voor mij eindigt eens de zomer
net zoals voor de laatste roos.
... Mijn Nederlandse versie van 'The Last Rose Of Summer' ...
Schrijver: Frans Vanhove, 21 september 2013Geplaatst in de categorie: songtekst