Waarom ?
Waarom altijd maar die tranen?
Waarom nooit een lach?
Waarom altijd maar die pijn
aan het eind van elke dag?
Die vragen stel ik mezelf elke dag
en kijk naar iedereen met een lach
maar diep van binnen huilt m’n hart.
Het gevoel is zo apart
Niet te beschrijven wat ik voel
Ik leef mijn leven zonder doel
hopend op een nieuwe dag
dat iedereen mij aan zal kijken met een lach,
mij niet meer pest
mij niet meer schopt
of slaat.
Een dag waarop niemand mij haat.
Al had ik maar één zo’n dag..
dan was ik al blij
als ook maar één iemand iets aardigs tegen me zei..
Dat zou ik nu niet zijn wie ik was.
Dan zou ik willen leven met plezier.
Maar nu lig ik hier
in het donker op de grond
te huilen als een verwaarloosde hond.
Het bloed druipt uit mijn polsen op de grond.
Ik zie het licht:
het komt dichtbij.
Niemand heeft meer last van mij!
Geplaatst in de categorie: verdriet