Geen Titel
Een jong gezicht
Verbitterd door verdriet en pijn
Tussen oude mensen
Met wie ze één zou moeten zijn
Een jaar geleden
Nog een lachende vrouw
Die kon lopen en kon praten
En altijd het beste voor iedereen wou
Na platgedrukt te zijn, geplet,
Door grote wielen overreden
In stukjes gescheurd
Weggerukt uit haar oude leven
Zit ze in een vreemd tehuis,
Te staren uit het raam
De minuten tikken weg
En het leven vliegt voorbij
De vroegere vrienden mompelen
Het zou je maar gebeuren
En kijken haar meelevend aan
Om daarna weer vrolijk verder te gaan
Maar zij blijft daar eenzaam zitten
En door het glas ziet ze de mensen
Zonder verdriet en pijn
Een van die mensen, die zij had moeten zijn.
Geplaatst in de categorie: eenzaamheid