Ik ben oud...
Mijn benen willen niet meer mee en mijn handen beven.
Heb geduld met mij, jullie wereld is zo snel.
Mijn oren zijn verzwakt en doof van het lawaai.
Spreek niet te zacht als je met mij praat.
Mijn ogen zijn niet meer zo helder, ik zie niet alles meer.
Wees niet boos als ik mors, of ergens iets omgooi.
Ik heb nooit de kans gehad om te studeren
en jullie gebruiken zulke moeilijke woorden.
Ik begrijp ze niet altijd, in mijn geheugen zit de mot.
En morgen ben ik vergeten wat ik vandaag heb beloofd.
Neem het me niet kwalijk dat ik soms over vroeger praat.
En twee keer hetzelfde vertel.
Het doet me deugd als je vriendelijk bent en even tijd voor mij maakt, ik ben daar erg gevoelig voor.
Sluit me niet uit, en laat mij voelen dat ik je niet tot last ben.
Ik leef nog zo graag, maar soms voel ik me erg eenzaam.
Ik moet nog leren......oud te worden met een jong hart.
Geplaatst in de categorie: eenzaamheid
Ik heb het gedicht gezien in een boek uit 1978 van Erik Stijnen 'Het wonder ligt in jezelf'.