zwijgen
afgeschermd door fluweelzwarte nacht
waar randen zwaar in horizon vallen
hermetisch samenzweerderig het zwijgen
muisstil de uren van een zomernacht
luid tikkend in het niets
aan de andere kant wordt snel
door eerste tastende straal van de zon
de klok geslagen zó dat de hemel dreunt
taal als glanzende lichtcascade
woordschuimend zich op rotsen werpt
om als hopeloze gelofte in een ziedende zee
van spraak te verdrinken.
nog is er tijd
over jouw zwijgen te praten.
Zie ook: http://sunset.deds.nl
Schrijver: sunset, 6 juli 2007
Geplaatst in de categorie: verdriet