verhaallijn
ik laat de regen mij doorweken, storm verwart me
veegt met koude vingers het haar uit mijn gezicht
in mijn adem woont de rust van voorbije dagen
onzichtbaar, omdat de ramen niet beslaan vandaag
ogen wijd open en gedachten gespitst op de verte
de nacht versloeg mij niet, ze is een bondgenoot
gaat niet voorbij want schemerhanden strelen nog
heel even, omdat dromen nu geen afscheid nemen
het venster biedt zicht op de toekomst, vingerafdruk
van verleden tijd al weggevaagd, alles heeft een reden
zal telkens verwonderen, vertederen en bedekken
voor altijd, omdat het is hoe wij het schrijven wilden
Geplaatst in de categorie: emoties