Zolang de beelden
niets bevrijden
en
bange ogen
meekijken
is het rouwen
een vertrouwen
dat de mensheid
niet kan
delen
waar vreemden
en
vijanden
in de dood nog
gevaarlijker
lijken…
Leg je hand maar in de mijne
En wees niet bevreesd
Voor wat zal gebeuren
Of wat is geweest
Ik schenk je het licht
Van de zon en de maan
Van duizenden sterren
In goudgeel saffraan
Ik schenk je de geest
En de ziel van de aarde
Die schoonheid en gratie
Met wijsheid vergaarde
Ik schenk je hun kracht
Die je hart zal verwarmen
En al wat…
Niemand neemt het van me af
jouw glimlach iedere ochtend
jouw vertrouwen in mijn soms onbehouwen gedrag
jij bent altijd naast mij
door vallende woorden heen
jij vangt ze voor mij
en voedt mijn schrijven
wil je alsjeblieft bij mij blijven
dan durf ik op je te bouwen.…
Vetrouw op mij, en je zal de zwaarste storm zaldoorstaan.
Ikzelf zal je over de golven heen dragen.
Ik laat je niet los.
Mijn geest is sterker dan de materie,
Ik ben de dood voorbij…
Ik zou toch net zo goed een kind
van mijn ouders moeten zijn.
Maar het voelt niet alsof ik dat ben,
waarom heb jij mij zo laten vallen,
heb ik jou wat gedaan
waardoor je niet meer in postitieve zin
over mij kan praten?
Elke nacht denk ik aan je,
elke dag ben jij in mijn hart.
Waarom heb jij me zo in de steek gelaten?
Ik ben toch net zo…
Het is nooit te laat
Om je toekomst in te halen
Al lijkt die soms
Voor altijd gewist
Roep heel hard
Dit is mijn eigen leven!
En voor je het weet
Is je toekomst
Weer terug.…
weet
mijn vrijheid werd geroofd
niet omdat
ik in iets geloof
maar omdat
ik blind en doof
politici vertrouwde
die geschiedenis herkauwden
tot een ondoorzichtige brij
terwijl zij mijn "ik" verbouwden
tot een onherkenbaar "wij"
weet
mijn stem werd verspild
door ego's
die onbezwaard en kil
en blijkbaar
zonder eigen wil
als elkaar…