Alle inzendingen over ultieme verkilling

dit teruggezette leven geeft mij weer een morgen herstelt mijn zicht zoals dat ooit vol van bloeiende velden was daar ginder troont nu leegte waar mijn land zo diep verzonk dat ik verstomd de kreten dronk van verkillende vissen hopend op verheffing tot ik zelf een uitweg vond zwevend naar het oosten herwon ik vijftig zonnejaren voor…

Mijn zintuigen verkillen in de wind het is lente, maar de zon laat zich niet verraden. Stuur ik mijn gedachten of word ik bestuurd? Ik zoek mijn weg door ezelsporen en als we stoppen, luistert de stilte stiekem mee. Wie kan mij zien, kan mij horen? Ik ben er niet, heb onderweg mijn ziel verloren.…

erosie is de meest ultieme vorm van geduld en vasthoudendheid de tijd mag hier geen naam hebben…

december is de ultieme rouwmaand elk gemis doet extra zeer die dagen waarop je voorheen bijeen was en weten: dat komt echt nooit meer.. december is de ultieme rouwmaand want hoe moet het verder nou.. eerst de dagen maar eens door daarna januari kou een nieuw jaar begint van voor af aan een nieuw jaar zonder dierbaar jou..…

Ze had de oplossing voor alles De ultieme ontsnapping Had zij bedacht Maar voor ze de gevolgen Op waarde had kunnen schatten Was ze al ondergesneeuwd In een veel te witte droom…

mag ik de wind even spreken die verkillend langs me gaat me in de kou laat staan en bulderend over samen leven gaat je vlaagde speels in lente geven plaagde zomers in een bui twee keer beleven hagelde in laatste dagen toen bliksemslagen mij steeds vaker op mijn donder gaven in zachte tegenwind kom ik je morgens tegen…

Voorbij de lust ligt het land van ultieme tederheid, waar zich jouw lichaam tegen het mijne vlijt.…

Zwierige zwaluwen bezweven het zwerk Krassende kraaien bezoeken een kerk Maar komen er niet voor Gods woord. Fluwelen vlinders fladderen voort Slechts bezige bijen zijn aan het werk Er is niets dat de rust nog verstoort.…

Jij beweegt in mij als eb en vloed laat mij weer naar adem snakken raast als storm door mijn bloed doet verkilling in drift zakken ademloos door woest golvende tijd voel ik weer dat verdomde verlangen proef jouw lippen zacht op mijn huid zwem radeloos weg nimmer onbevangen langs snijdende klippen stierf ik ooit verstild in…

Mijn eigen naam, die niemand kent De som van al mijn trilling Van mijn lot equivalent Tegelijk mijn warmte en verkilling. Plaatsnamen, zaaknamen. Liefdesnamen Die nooit voorbij zouden gaan, Waarvan sommige al vergeten zijn Terwijl wij andere beramen.…

jouw raadsels granieten mijn zachtheid verkillen mijn ogen als ik je zie het koude in azuurblauwe ronding parelt indigo jij was eens mijn amigo jij weerbarstte het blauwzwart basalt je stem deed me splijten door zijn vrouwelijk alt ik toonde mijn kern nog maagdelijk door vuur jij spoot ijs in mijn aders doodde de zachte…

Maar zoek je de essentie De ultieme konsekwentie Er is veel potentie. Dan kun je het best vertalen, Zorg dat je blijft ademhalen.…

zelf ben ik een dichter van weinig woorden met een enkele zin tot de kern komen en juist daar dan voldoening uit putten dat is voor mij ultiem geluk...…

vier dagen langs 's heren wegen gestruind hangende schouders een hoofd vol liefdesleed gejuich gezang op tribunes orkesten de meet hij raakt nu langzaam vrij van geest goed geluimd bij de eretribuun oog in oog met vrouwe verdonck verkilt zij 'm wijl z'n moed weer naar de tenen zonk…

Koud haalt het voorjaar gedachten intens bevroren uit hun historisch verband Smeltende ijzige gevoelens beginnen al dooiend te warmen op weg naar de eindeloze zomer Somberheid verlucht zich en gaat ontluikend over in jubelende versies die haar oorsprong zonovergoten verdund Maar de zomer kan ook verkillend zijn Ontsomberen geeft…

"Kom, teken nu hier" aldus mijn bankier "voor ons ultieme pensioensparen !"…

die mij heel verwonderd aankeek van hoe moet ik nu landen op scherpe randen van rotsen met natte zilte handen wij zijn samen opgezwommen naar de uitkijkpost in de haven heb lenteachtig zeewier bedongen om je schoonheid met jeugd te behagen nog spartel je tegen geeft met vinnen kozende liefdesvegen zingt zacht het ultieme…

Straaltjes licht In het schemerdonker Reiken tot de bodem Van de zee Druppels water Beroeren je huid De smaak van zout Bellen lucht En vissen van klatergoud Wat zou dat heerlijk zijn…

Daar lig je dan zo heerlijk te slapen, pas 8 maanden oud Nooit zou ik jou meer kunnen missen, Al boden ze mij een pot vol goud.. Je ligt heerlijk onder de warme dekens Zo lief zo ontschuldig en zo klein Telkens als ik naar je kijk ben ik zo trots jouw moeder te mogen zijn.. je ademhaling zo heel rustig je buikje gaat op en neer zachtjes…

Wees mijn obsessie een leven lang in een avontuur waar variatie fantasie en dromen wachten die alle illusies te boven gaan en met een levenslange luciditeit over een waarachtige liefde schijnt.…

De teerling was geworpen En de strijd ving aan Geen motief deed het staven Niemand had dan ook iets gedaan Maar goed er was weer handel En de beurs werd weer vet Verhongerende minderheden Maar een kniesoor die daar oplet Nee, het probleem ligt anders Op gezondheid wordt gelet De massa hier en vooral de jeugd Dat vreet maar en is veel…

zij heeft in bewegen de zegen van boven gekregen lenigheid en souplesse als ultieme gift in een lach die aanstekelijk is een heerlijk natuurlijke performance die je meeneemt en vaardigheden geeft in een wereld waar talenten geen centen verdienen is met het uitwonen van je lijf maar waar plezier leidraad is in het speelse…

vlakten We zakten weg Bij ‘t zoenen van ons diepste doel Een verstrengeling van engelen Aanzwengelen van het hogere bewuste De samensmeltende dans Onze kans Onze gok om te omvatten Niets minder dan een totale dimensie Om meer te bevatten Dan het ritme van ons ritueel Een deel van ieder van ons voor elkaar We kwamen met die intentie Ultiem…

Zoals mijn ouders leefden Zou ik nooit willen 40 jaar lang een vechtgenoot Na een jaar zou ik al gillen Ik ga nog liever eerder dood Ik wil gelukkig zijn Veel warmte krijgen En waardering op zijn tijd Ik wil geen zielepijn Of constant hoeven dreigen Om na jaren om te zien in spijt Ik wil verliefdheid Van iemand houden En wat passie, telkens…

ik heb nooit als vogel gevlogen die ultieme vrijheid gekend wilde altijd wel naar boven beneden was ik gewend draaien en keren zweven en scheren in tijdloze vlucht duiken en stijgen landen en krijsen in koud warme lucht geen auto of huis maar een tak in de boom ‘s nachts een zorgeloze droom…

Uw shagverslaving keurig in de hand? Van ’t internet met mate slechts genoten? Ook nauwelijks geblowd, geslikt, gespoten? Vroeg op, een goed ontbijt, de ochtendkrant? Zet u dan schrap voor deze onheilstijding: Marcel komt terug. Weerstaat u die verleiding?…

in verbazen voel ik de wereld vertragen tot een zielloos decor waar geluid overheerst passeert doodse stilte is de tijd stop gezet tot in detail uitgelicht zie ik vragen waarvan de antwoorden niet dagen is dat het ultieme moment waarop je in bewondering een moment uit de schepping herkent…

Het ultieme gedicht, zal nooit worden geschreven. Dat finale vers, bereikt nooit ons wit papier. Wat ware liefde is, kan geen dichter ons vertellen. Wat liefde niet is, weet iedereen.…

blaas zacht het glas in vormen verhit in rondingen jouw transparantie voorzichtig tot een breekbaar samenzijn nog heb ik adem over kleur licht in ons ultieme kristallijn…

Zijn eigen vrijheid is zijn hoogste goed. De ezelspaus eist rechten, maar de plichten en regels wil die oen een beentje lichten. Dat zet bij anderen vanzelf kwaad bloed, want dít wordt dan waar vrijheid nog voor staat: een vuile mondkap, liggend op de straat.…