Alle inzendingen over omdat / gedichten / weten

Sinds wanneer zijn gedichten wetten? Zijn jouw benen zuilen van albast? En jouw lippen – zijn het poorten? Vind ik jouw diepste diepte op de tast? Het licht is gemaakt opdat wij zien en woorden bevrijden, zijn geen last Leef en open je ziel en lichaam Toekomst is herboren, houd me vast…

Niks moet ik hebben van aanstellerij, Dat laat ik ook in mijn gedichten weten. Waarom moet ‘AON’ ‘Viamijnwerk’ gaan heten, Ze hebben ze daar toch wel op een rij? Ik ben verbijsterd en ik ben verslagen, Er is een grens aan wat ik kan verdragen.…

hij zei-hoe zal ik het zeggen- en zei niets maar juist dat vertelde mij zoveel meer de dichter in mij als een geboren luisteraar tussen woorden door die van ogenschijnlijk onzichtbare woorden nog een gedicht weet te maken dat dan ook nog eens voor zichzelf spreekt ja daar doe ik het voor…

sommige gedichten slapen in mausoleums andere in een anoniem graf vele slapen nooit dansen in de regen creperen in de goot het gedicht blind of doof sterft een ongelezen dood of kreukelt als oude huid kraakt als het vermoeide huis de uitgelezen betweter breekt het af een gedicht weet jij het hoe het er uit moet zien?…

Maar dan weer vind ik mijn zinnen, de berg in mij weet ik te beklimmen. Achterom kijkend of vooruit maak ik van letters mijn buit. Al ben ik thuis of verre oorden in een gedicht weet ik mij te verwoorden, kan ik het leven aan en bevestig mijn bestaan.…

Hij weet alles zeker. Hij bestaat. Dichters dichten ware gedichten. Weten wat zinvol fantaseren is. Zien wel hoe het verder gaat.…

, weet ik dat in het zicht van morgen, ik zal zwichten.…

, weet ik dus inmiddels dat mijn gevoel in de meeste gevallen een loopje met de waarheid neemt; in elk geval míjn waarheid)…

van je huis omdat je de muizen ook niet mag opschepen met zo'n portie shit omdat je tenslotte ook niet meer weet waar je met die zooi heen moet omdat je uiteindelijk ook niet alles kunt weten omdat je eigenlijk ook wel weet dat je niet alles kunt weten…

ik mag niemand zeggen dat ik anders ben ik mag niemand zeggen dat ik raar ben als ik dat ga zeggen heeft niemand respect voor mij als ik dat ga zeggen wordt niemand blij ik mag niemand zeggen dat ik anders ben ik mag niemand zeggen dat ik homo ben en nu ze het weten was ik bijna dood en nu ze het weten weegt mijn buik niet meer…

Dag onze lieve hond, Het moment is aangebroken dat we je moeten laten gaan maar wat hadden wij een geluk dat jij in ons leven bestond. Daarom verschijnt er nu door het einde, van verdriet een traan. Het leven hoort niet te bestaan uit alleen maar pijn. Als dit er alleen nog maar is om te overleven kan al dat lijden, natuurlijk niet de bedoeling…

Als dat komt door dit gedicht dan sla ik mezelf nu voor mijn kop. Ik heb er hoe dan ook mijn uiterste best op gedaan, en ik hoop dat Nadine dit dan ook goed genoeg vindt... Ik verwacht ook niet dat ze er applaudisserend voor gaat staan, want dit gedicht is niet te vergelijken met een wedstrijd die ze wint.…

Daar hij van toeten noch van blazen weet Is volgens excellentie Laurens-Jan Aan de gewone oliedomme man Een grondwetsreferendum niet besteed. Dat moet hij maar aan echte democraten Zoals minister Brinkhorst overlaten.…

Wat een troost om dat te mogen weten Dat God de Heer ons altijd nabij wil zijn In vreugde, maar ook in verdriet en pijn Hij verlaat ons niet en zal ons niet vergeten. (Woorden uit de Bijbel)…

Honden weten er bijna alles van. Poezen zijn er ware meesters in. Gisteren leert ons begrijpen. Morgen weet absoluut niet, wat later komen zal. Alles is afhankelijk van het NU, van wat we vandaag de dag, wijselijk durven laten gaan, of van harte willen doen.…

De zeggekorfslak, de koudwaterrat, De steenkoolhagedis, de rolmopsbever, De stropdas, de gevlekte potloodkever, Het vliegend varken en de wandelpad, Ik schud de gekste dieren uit mijn mouw En zo voorkom ik alle wegenbouw.…

Nergens krijg je het beter, want weet je, liefde is onbetaalbaar. Hoe laat de liefde zich nog voor ons vertalen bij de erosie. Buik en maag zitten voor, de billen vanachter je verstaat ze nooit. Reincarneren is toch over willen doen wat fout is gegaan.…

Weet je wát warm is? Maximale schaamte na een mislukt gedicht...…

dit gedicht fluit de wereld voorbij op zoek naar wat licht- voetig geluid met een danspasje bij dit gedicht kust u oorverdovend zacht oogverblindend dicht fluistert en kust zegt wacht op mij wacht dit gedicht vindt hand, lach en blik en tastend uw gezicht weet: ik word bemind dit gedicht dat ben ik het bidt…

Dus ik sluit mijn ogen, het wordt zwart om me heen, ik wacht rustig af, ik weet het toch al, straks ben ik weer alleen, maar ik kan in ieder geval zeggen, dat ik al wist, dat vandaag de dag zou zijn...…

Weet je nog jij en ik in de regen, de wind vertelde hand in hand wat wij speels verzwegen we sloten de wereld af elke voetstap verafgelegen weet je nog jij en ik tussen slapen en ontwaken, we schuilden in elkaar, een bron van tedere liefdesdaden we ontvouwden onze stem duizend woorden achterlatend weet je nog in de hoek van…

Zou hij weten, dat wanneer ik wakker word, hem nog altijd mis Zou hij weten, dat hij nog altijd, in gedachte bij me is Zou hij weten, zou hij weten hoe ik me voel.........…

Weet je nog, dat jij me zei, zittend aan het water, waarin het zonlicht doofde, dat we later, heel veel later, voor altijd samen zouden zijn, en dat je mij dit beloofde En niemand zou van me houden, zoals jij dat kon, en niets zou je weerhouden, want de wind verjaagt de storm, weet je nog...…

stamp ik door mijn stappen happen zand zelfs de scherpste schelp ram ik pijnloos aan de kant Het diepe verlangen naar het eindige trekt ontsluit het zilte zeepad laat voeten bodemloos Tranen ebben niet weg stromen als een vloedgolf langs het zoutste deel van mijn leven Jij wenkt en ik zak weg in een diepe golf van het niet meer weten…

Ik wil weten, wat je voor mij voelt, want mijn hart is nog lang niet afgekoeld. Als ik je zie word ik warm van binnen, ik wil echt graag iets met je beginnen Ik wil weten wat je voor mij voelt want ik wil weten wat je met die mooie blik bedoelt…

Waarheid geeft zich niet snel bloot verandert wat we dachten al te weten de wereld is zo wijds en groot het zoeken is vaak eindeloos verbeten Wat we nu begrijpen, gieten we in wetten gissingen verdiepen we in theorieën en we willen dingen naar onze hand zetten ze gaan verloren in kleine melodieën Besef op welke schaal we opereren (hoe lang…

de stilte draagt mij terug naar de woorden die ik in de nacht verzameld had nog voor ik aan het sterven dacht toen vogels nog niet schreeuwden dromen speels bewogen en kinderen rode appels uit stoffige bomen toverden ik ging aan mijn huis voorbij zag mijn moeder door het raam en het glas dat ik had verbrijzeld met mijn kleine vuisten…

ik liet mijn vinger glijden over de wind toen jij me droeg over lichte trillingen van verdorrend hout door herfst getooid legde jij mijn hoofd tegen je schouder bedekte mijn haren met de kom van je hand ik vertelde je over lage wolken en over mijn dwalende blik naar een kale tuin in het gedempte licht zoende jij mijn ogen…

weet je nog dat we met lege magen maar vol passie de liefde bedreven dagen naadloos in nachten overgingen tijd passeerde ongemerkt weet je nog... urenlang luisteren naar elkaar met jouw hoofd rustend op mijn borst vingers die spelen op plekjes waar je eerder slechts van dromen dorst weet je nog...…

Iemand van zo lang geleden dat ik niet eens meer weet hoe het was om haar in m’n armen te hebben? Is m’n angst groter nu er niemand is die in m’n armen ligt? Nee, dat zou direct de benen onder je wegslaan. Nu ziet men je slechts langzaam in elkaar zakken door een gestaag toenemend gewicht, dat toch niet verandert.…