Alle inzendingen over het Plein

Daar kwam een lelijk plein. Nu in 2004 mag ik kiezen uit twee ontwerpplannen, ´Bastion´ en ´Plein voor iedereen´.…

Ik sprak die taal vroeger ook De taal die ze op dat plein spreken, De taal van al die pleinen De pleinen overal ter wereld Waar we spraken in de taal van het verzet, de stenen, de opstand de revolutie, de vrijheid, Die sprak ik ook, die taal Dat sprak ik, vroeger de taal van het plein Nu spreek ik de taal van de angst De taal van het…

de stad, stel ik mij als dichter het "Toekomstplein van Rotterdam" als volgt voor: Toekomstplein van Rotterdam Een plein is pas een plein als 't een plein is met 'n fontein als je je handjes en je voetjes kan laten voelen zacht en zoetjes in schoon springend spetterend water meimerend over vroeger, heden en later als je met acceptabel…

Het Rode Plein ademt nog in dezelfde sferen voor nieuwe leiders, boven, die nu iets anders beweren.…

Tijdens het voetbal daar een plein bezetten als een oranje, kolderieke kliek met infantiel gedrag ‘en plein public’, dat wil men ons in Wenen gaan beletten. Géén Hollands stukje Wenen, aangezien ze daar het standpunt hebben: Wien bleibt Wien.…

Al is het vliegje nog zo klein het werpt zijn schaduw op het plein.…

Bordjes op het plein, naar Berlijn, Parijs, Rome – ja, hier ben ik thuis.…

Tieners op het plein spelen graag met de ballen -- van het verliefd zijn.…

IN THE SQUARE In the square, she came running I was lucky to be there In her hair, she wore flowers The scent it filled the air She must leave, not returning I was sadness standing there A silent square, bus of silver With my vision disappears OP HET PLEIN Ze kwam met een vaart aangerend op het plein Ik had geluk - magic time…

een verlaten plein in de avondschemering geluidloos overmeesterd door de zachte sneeuw een vermoeide passant die plotseling stilstaat het hoofd draait naar het plein toeschouwer van een verstilde wereld dan wendt hij zijn blik af en herneemt met trage tred zijn reis in de verte krast een vogel…

Bevolkten eens straat en plein, bevlogen de stad, waren bekenden, gevleugelde vrienden voor groot en klein: de duiven... Stil is het nu op straat en plein, als bewijs slechts een veer hier en daar, beslissing van het stadsbestuur: God spelen in het klein...…

en toekomst daar is nu het plein te groot…

Je hoeft er niet voor te reizen Op pleinen en in perken Kan je het bemerken In eigen straat of plein Zal de belofte er zijn De krokussen bloeien Hoop en verwachting groeien Geeft fundament voor het leven De tere twijg wordt weer een tak voor het oog met het grootste gemak Knoppen worden tot bloem verheven wanhoop verandert in hoop voor…

bloemen kleuren het plein waar duizenden tranen de stenen verbleken Italia piange…

is een stad stad zonder plein er zit een dakloze op de stoep er is altijd een dakloze er zal er altijd een zijn dit is een stad een dakloze stad…

Als een vrees verwekkend te groot plein. Waar de massa hem angst aanjaagt zonder mededogen. Hem van het plein afjaagt met grote ogen. De heer Van Splunteren ziet in de wereld klein kwaad. Zijn buitenwereld maakt angstig. Als een somtijds agressieve straat. Waar de massa hem afstoot in een wederzijdse miskenning.…

Gewoonweg zitten zitten op 'n bankje in de zon Genieten van het schijnsel op de huid de nog witte huid En alleen het geluid van na - zomerse stilte op een plein Je mag er zijn daar in de stilte van het plein waarop de zon haar baan trekt weet,hoe de dag begon met 'n scheutje morgenzon en zitten gewoonweg zitten zitten…

Een pracht van een kruin een diameter van tien onwrikbaar zijn stam een moeraseik op het plein en nu nou ja een rond punt…

fluisteren de stenen van het Rode Plein; Revolutie, Revolutie, Revolutie! twitteren de mezen, de merels en de mussen elkaar, ze pikken kruimeltjes van de drommen toeristen die rusteloos dwalen langs de oude glorie van het plein. Het is stil en het gromt in het hart van de Beer.…

Eens was ik hier met alles zo nauw verbonden, straten de kerk het plein het park, waar ik voor het eerst werd gekust. Maar ach, ik kan het niet meer vinden de kerk is weg, het park lijkt nu zo klein de school met het plein, is alles wat er over is.…

water polijst steen het ijs sloopt steile bergen de druppel holt uit dwaze moeders op een plein ze zullen overwinnen…

Hier in de ruimte om ons heen in lege stilte van gebarentaal een prullenbak met conversatie de vogel met een oud verhaal en kale kruimels voor de natie in laatste regen van de dag een druppel die om aandacht vraagt gedachten aan een serene brief een plein om even alleen te zijn wat doemgedachten voor de variatie.…

' en wijs naar het plein Hij stopt Zijn gang en wijst - mijn versteende blik sturend - naar een sober, doch levensgroot ruwhouten kruis op een lege en vergrendelde kerk aan het eind van mijn blikveld dan stapt Hij zwijgend verder over betraande kasseien op weg naar een volgend wit laken op een ander plein.…

Vanuit een dakraam Staar ik naar een plein Mijn familie ligt op straat Niemand vecht erom (Waarom zou het nu anders zijn?) In mijn hart vliegt een vogel Rustig, langzaam over…

Bloemen uit Nederland sieren het plein. Niets over misbruik en pedofilieschandaal, dus niet de Zoon overwint maar de schijn.…

Over een plein klinkt een schreeuw. Dat de eeuwigheid lijkt te verstoren. Mensen staan voor even stil bij het leven dat voorgoed lijkt te hebben verloren. Voeten gaan in rijen vooruit. Maar soms schuiven er twee voeten tussen uit. Over het plein klinkt een gekrijs. Dat de eeuwigheid lijkt te verstoren.…

Één miljard Chinezen met een mondkap voor hun neus vieren geen Nieuwjaar maar moeten vrezen Voor de komst van magere hein op het grauwe plein het grenzeloze Plein der Hemelse Vrede…

Op het plein zijn vier mannenbillen Uit een lawaaiige nacht In het onstuimige licht van De dageraad gevallen Scheepstoeters vanaf de Maas Schetteren in dolgedraaide oorschelpen Hun twee blote torso's detoneren Bij het zondagochtend klokkengelui Bierblikkend turen de nachtbrakers Een nieuwe dag tegemoet krakkemikkige knikkebollers Op…

Het plein stond vol met mensen en iedereen keek moe Eén vraag werd nog geuit: “Waar gaan we toch naar toe?” “Waar gaan we toch naar toe?” riep men door elkaar en niemand die het wist…

op een geblokt plein een duif op een bankje een oude man hoofd boven de horizon gewoon beleven dat was hoe het begon…