Alle inzendingen over haastige wereld

ik zocht je in haastige gezichten zag mensen vertrekken en komen mijn ogen een roos in de hand ik was Den haag, jij nog voor Utrecht de roos was beloofd voor die tijd…

worden haastig en vreemd, ‘als traan op traan’, zei ik zacht, uren nooit vooruit geteld je schoof de schaduwen tegen je aan toen herfst het nachtzingen had vergezeld en ik, zo traag, heuvelopwaarts moest gaan…

Hoe een blik spoorloos weerspiegelt het stil bewegend samen weven in een streling, ontastbaar haastig, bijna huiverend over de rimpeling van onze huid.…

ik bundelde mijn gedachten op een namiddag in de winter haastig pakte ik alles wat ik niet nodig had erbij ik beschilderde een doek impressionistisch met een dikke kwast ik verliet het huis mijn tweede huid toen ik ontwaakte…

De aarde schudt, het stervensuur Van menigeen heeft vorm gekregen Een wooncomplex, een klachtenregen Verschuiving naar miniatuur Problemen met een nieuw bestuur Met samenwerking, nieuwe wegen De aarde schudt, het stervensuur Van menigeen heeft vorm gekregen Waar is die ooit zo goede buur? Het is hem naar het hoofd gestegen Veranderingen staan…

Ach, zeven weken lang voor niets gesloofd en toch nog iets te haastig weggelopen Sta buitenspel, wat kan ik nog verkopen? Heb spijt als peroxide op mijn hoofd Ben ik door al mijn tweetjes doorgedraaid? Of heb ik soms te weinig haat gezaaid?…

De kijker van Jeroen is 60-plusser Hoogopgeleid en doorgaans ook nog man Tja, ik pas naadloos in zijn achterban Dus zoek ik haastig een gewetensusser Want ik ben ook nog anti-RTL-ig Maar bij Umberto is het zo gezellig…

Wat overblijft eet hij haastig op, omdat horecamensen hem verjagen. Maar kauwen eten graag met mij, omdat ik heel veel van hen hou.…

de wereld staat dan plotseling stil gepeins over de zin van het leven die overdenkingen veranderen je wil en je besluit je leven meer inhoud te geven dankbaar zijn voor wat je hebt gekregen intens genieten van de mooie natuur elke dag ervaren als een zegen bewust leven ieder uur.…

Mijn hart heeft haastig geleerd en zich ingemetseld achter een muur. Lang, zo lang geleden. In een bus eiste je twijfel een plotselinge en onomkeerbare eerste rang. Je dacht: ik weiger op te staan. Er is geen weg terug. Rosa, je riep met een simpel gebaar en nauwelijks woorden zo'n grote wereld op. Je hebt zo lang geleden.…

Laat mij haastig gaan naar velden en beemden schreiden door het schone vlakke land aan zee genieten van dier en boom en grazend vee van lucht en wolken wil ik niet vervreemden vogels wil ik door het luchtruim zien zweven sierlijk rank en slank door het azuren blauw vanaf velden nog glanzend van ochtenddauw dan ziet men weer een wereld vol…

Haastig zwermt zich wat waar is en daar en hier steeds. Hijgt vooruit en duwt vlijend in argeloos passen.…

Zij zoent me langzaam alsof wij alleen thuis zijn Zij kust adembenemend als een echte minnares Zij zoent haastig met de vingertoppen raakt ze mijn huid aan Haar kus maakt vannacht elk woord overbodig…

het lopende pad onder haastige voeten kronkelt eenzaam door ultiem en onverslagen mijn run stilt de honger naar vrijgegeven grenzen knielen voor het unieke geluk is houden van voldoende zweet dat deze kilometers lust…

ik hou van gedichten die door denderen als treinen schoonheid is bijzaak hoofdzaak is dat het confronterend is zoals spoorbomen die voor je neus neerdalen om haastige treinen voorbij te laten gaan en ons daar achterlaten met de dromen over onbekende bestemmingen…

De buren zijn vandaag haastig vertrokken. Zo heb ik uiteindelijk toch nog kijkend uit het raam van de flat met hen kennis gemaakt. Zag nog net de achterkant van het verhuisbusje aan het einde van de straat. Hiernaast trekt nu niemand de WC door. Wat een eenzaamheid!…

Wat zonnelicht over vallende bladeren, een glimp in de straat van een kind dat roept, twee geliefden die luidkeels lachen en zoveel mensen die haastig verderlopen; naar waar? naar ergens? een hartslag die aanhoudt en duurt al vallen de bladeren…

Mijn zicht is beperkt Ik zie alles wazig nu Nu jij er niet bent om mijn ogen te openen en alles weer voelbaar te voelen Ik heb wel gemerkt dat ik soms te haastig doe Heb geen rust gekend om mijn ogen te openen Begrijpen wat ze bedoelen…

op eigen wijze deelt het kustlicht de nacht in zolang het opvalt bij opkomend tij werden tekens uitgewist indrukken bleven de vuurtoren schetst arabesken op de muur maar is zo haastig -------------------------- Leporello van Gerrit Westerveld…

foto gemaakt van een ogenschijnlijk verloren hoekje waar de meeste mensen haastig aan voorbijgaan het willen zien de tijd ervoor nemen en vastleggen voor later al die vluchtige dingen even vasthouden meer is het niet... maar tóch…

De kind'ren lopen niet, ze huppelen en springen, doen twee-tot driemaal toe de weg die wij zo haastig doen, maar helemaal niet blij; die kinderen, zij tillen niet zo aan de dingen; Daarom zijn zij tot voorbeeld ons gesteld, wij die zo angstig zijn en vol geweld.…

in de schaduw van glitter en licht, klinken nog laat zijn simpele akkoorden rinkelen schaarse munten in zijn versleten hoed lopen haastige stappen in een kille stoet aan hem voorbij tokkelt hij met kleumende vingers de sterren van de hemel…

brokken van bestaanbaar blijken maskers met glas angst, opstand en vergeten uit deelwoorden te beitelen wat overblijft is zitvlees door een haastig schietgebed als een klein gebaar van onvermogend graniet indien na jaren bovengronds tot voltooid te vergruizen…

Haastige mensen, zijn hun diepe wortels kwijt. Neem een moment om stil te staan. Vertraag uw moderne klok. Denk aandachtig na. Het is koffietijd.…

De kaarten en de pakjes zijn gekocht maar haastig lopen mensen door de straten alsof er ongezien toch iemand achter hen met wapens of gevaarlijk spul hen voortdrijft. Waar is de vrede die we allen zoeken? Waar is 't geluk dat wenkt en wordt beloofd?…

Laat mij haastig gaan door velden en beemden schrijden door het schone vlakke land aan zee genieten van dier en boom en grazend vee van lucht en wolken wil ik niet vervreemden vogels wil ik door het luchtruim zien zweven sierlijk rank en slank door het azuren blauw vanaf velden nog glanzend van ochtenddauw dan ziet men weer een wereld vol…

Verscholen in mijn jas waar het lichaam zichzelf bestiert loop ik in een sukkeldraf naar het einde van de pier De toren ga ik niet beklimmen het water lijkt me diep genoeg een beetje zwemmen verzet de zinnen daarna haastig naar de kroeg.…

haast is een haastig gedicht zonder einde de amechtige woordenstroom die als een heel lange goederentrein zijn weg zoekt naar verre bestemming tevergeefs echter het doel blijkt onbereikbaar het verlegt telkens zijn grenzen zoals bij mij de haargrens bij het ouder worden…

Een kakofonie van achtbaanschreeuwers Dit is zo’n dag waarop ik denk: deze wereld is mijn wereld (I am King now) deze koning mijn creatie (I am God now) en dit geloof mijn hoogste vlucht (I am Bird now)…

Ver, de horizon een oever zonder overkant; en haastig, een vleugelslag, wolken.…