Alle inzendingen over ego-kist

Hoe enorm moet toch je ego zijn niet te twijfelen, aan jezelf zo gigantisch dat een ander het altijd mis heeft?…

ze vraagt hem wie hij is en hij hij noemt zijn naam, een stad, een baan het weerzien met zijn zoekgeraakte beer dag één op school, zijn eerste zoen oma's lach, de cowboys in zijn kamer groene zee met moeder, vader, broer zijn mooiste goal, gesnik in ochtendmist de blik van hem die weet wat oorlog is zijn droom om ooit, om ooit een keer…

Het begint vaak met vier omdat een mens twee armen heeft twee benen, twee ogen en oren en dan twee gezichten als zon en maan die opkomen en ondergaan, op en neer het lijkt wel evenwicht in bestaan Twee gezichten dromen zichzelf te zijn lezen een boek, voelen zich een ander van vlees en bloed even maar en dan veranderen zij in beestjes op…

Waar mijn geest door duivels aangetast zich losmaakt van duistere illusies zwerft zij langs zonverliefde paden, waar schaduwen levensvatbaarheid verliezen sterf ik in pure helderheid…

maar alsof van boven komend besef hem doordringt breekt hij ineens met vitale kracht zich los van de ketenen van zijn ego en zijn vleugels zijn weer vrij aanvankelijk traag nog even weifelend stijgt hij steeds sneller op en hij vliégt vliegt zegevierend naar de zon…

Ik blijf bedachtzaam binnen de oevers van mijn ego In de verte zie ik mijn ziel De kans dat ik jou hier tegen kom is niet groot De kans dat ik mezelf tegenkom nihil…

In mijn onwankelbare vertrouwen kwam een onherstelbare deuk, nu is mijn beschadigde ego omvergeblazen.…

mevrouw en eveneens meneer ik moet u melden niet in te kunnen gaan op uw vererende avances als zijnde onherstelbaar egofiel…

Op stelten loopt de EGO. Klapt luid wiekend Snerpend en pikt naar de mensjes. Opzij opzij !! In paniek rennen de mensjes, kris kras, verstoppen en verdwijnen zich. Ruim baan voor de EGO.…

Dit is mijn huis en tuin, mijn stad, mijn land, mijn man, mijn kind, mijn vader, die held’re ster zo ver, die schijnt op mijn verstand, mijn ader. Maar van wie de lucht, die zich met bloed verbindt, van wie de kracht die zich in ‘t lijf bevindt, van wie de woorden uit mijn mond, van wie het helen van een wond? van wie het koren op de akkers…

Je leert echt niet zoveel als je alleen jezelf hoort spreken midden in het leven mag het toch tijd zijn het over dominante ego te laten gaan het los proberen los te weken houvast te zoeken in de diepe betekenis van het menselijk bestaan…

Je ging weg Sloot de deur Een prachtig einde Van een spel Speelde toneel Deed of je liefhad Dat veranderde heel snel Toen ik doorkreeg Inzag, had doorgrond Dat wat je veinste Hete lucht was Het ware gevoel Niet bestond Ik uiteindelijk snapte Waarvoor ik zolang Was verblind Voor jou geen geluk Is weggelegd Jij, jezelf alleen Belangrijk…

Synthetisch verpakt ego in pak Hapklare lariekoek op provisie Verleiden de missie Geïntrigeerd met mijn ogen wijd Gevallen al de eerste keer Onbewust tot de eerste meer Geobsedeerd roes van verleiding Bedwelmd de intoxicatie Ware kwakzalver en vaccinatie…

Wil ik jou 5D eren, maar dan moet eerst mijn ego dood.…

Dit is mijn huis en tuin, mijn stad, mijn land, mijn man, mijn kind, mijn vader, die held’re ster zo ver, die schijnt op mijn verstand, mijn ader. Maar van wie de lucht, die zich met bloed verbindt, van wie de kracht die zich in ‘t lijf bevindt, van wie de woorden uit mijn mond, van wie het helen van een wond? van wie het koren op de akkers…

Stel je eens levendig voor, dat je je ego verliest, en de liefde vindt.…

stil in een kist bleek en wit gedachten overal maar nooit uit m’n geheugen gewist stil in huis en kist in de hoek hier was ze thuis moeder en dochter allebei dood te fanatiek om zo stil te liggen in een kist netjes opgepoetst een raampje erin bleek en wit vredig in een kist mensen komen en gaan gedachten zo verschillend maar toch…

Het ego is me als een raadselachtigheid binnengeslopen.…

Er zit een donker in mijn denken dat mij elke avond wakker maakt Ik heb de Duivel in gedachten vrouwen die ik eerder schuw dan haat Ze is gelovig ze ziet mij niet als ik vraag om hulp Ze heeft een visie op mij maar ik ben nooit mijzelf…

Ook al sta je bekend, om je temperament, ik tem je permanent, want.. Ik ben verslavend, je komt niet van me af. Je zal aan me denken, tot diep in je graf. Je vergelijkt elke ander, voortdurend met mij. Terwijl ik steeds verander, word jij nooit meer vrij. Ik zweef gewoon verder, alsof er niks is gebeurd, maar jij verliest…

het overkwam mij dacht ik zomaar of was het dat ik het hoopte: een wijselijk zielsgebaar momenten je kent ze wel waarop leven even voelt als beleven waarmee geluk wordt bedoeld en grijs denken in ledigheid gaat zweven een helderheid schiep plots een zicht mijn ego verschoof teneinde was ik op begrip gericht…

Waar voelt zich ons ego thuis?…

nog met spraakwater te keren terwijl deze mens mijn vertrouwen onvoorwaardelijk heeft verbeurd met de modus in rebus slobbert hij allengs bij leven immer uitmondend in een incrusterende roes opdat de rede maar buitenzintuiglijk wordt bedreven zo kan hij in tranen geraken, wordend tot slippendrager van zijn smachtende ego…

Ergo, Zolang er sprake is van ego Klinkt er een echo De ruwe stem Het duveltje uit de oude doos Gruwel van de ziel Asiel van emoties Boos en broos Ben nu stil Hou je mond Paranoïde ruis Wil niet nog meer Zwart gefluister Verward Als duisternis En luister Verlos me van het kruis Breng me thuis Naar die mens die’k zie In een dimensie…

slechter of beter de dobbelsteen wordt gerold door eigen ego als je bent in wat er is valt al het oordelen weg Tanka…

Ik hoor u al zuur lachen, wat een super ego heeft die vent en dat klopt ook. U ziet ik ben niet anders dan u. Daarom ken ik u zo goed!!!…

Zelf is = ik genoeg is = voldoende zaam = is tesamen en heid = is de man, met een T Maar zelfgenoegzaamheid is eenzaamheid, zo groot als de wereldbol!…

We zagen de hel in elkaars ogen - de woorden die je sprak toen je je Vlaamse schone introduceerde. En ik hoorde haar accent en zag geen hel maar een steen en ik dacht hier liggen twee stenen te wachten op wat licht.…

de alleenheerser draait dreadlocks in mijn hersenen en als ik ze wil ontrafelen knoopt hij de metaforen met een stevige zeemansslag vast zijn ringvinger wijst naar gisteren hij verzwijgt het graf en ik het weten van met lange poten vlekt hij een giraf over een rotte wond ik raap de vallende bladeren en kijk met argusogen hoe hij…

De keuken en het brede bed zijn van mama, Pippi en ik wonen in heel het huis waar alles op zijn plaats moet staan ik ben er elke dag mee bezig net als mama, en lief muis Kees hangt aan zijn staart hij kijkt mee en snuffelt dan aai ik hem, dat vindt hij fijn Ik was twee, nu ben ik zeventien mijn kamer is van mij, en Trini is van mij,…