Alle inzendingen over de incisie van oktob

ik weet nog hoe zij daar stond met beton in haar handen hoogzwanger het snauwen van hem was geen vergissing zij staarde voorbij gebalde vuisten ’n gescheurde jurk, stevig vastgebonden aan de brokstukken van ’t onmenselijke tussen modderpoelen en het gehavend huis gekromd bouwde zij een muur, het gewicht vol gesis onder geweld van…

Vanavond wordt er live geopereerd Vanaf de eerste snee, da's de incisie Zit ik te trillen voor de televisie Want er kan niks geknipt of gemonteerd Dat alles goed gaat in die ribbenkast Als kijker houd ik daar mijn hart voor vast. ----- Omroep Max presenteert vanavond de Open Hart operatie…

hij denkt dat het veilig is op de trein, beeld na beeld gaat voorbij er zijn kinderen zijn handen veegt hij af uit regelmaat wie trekt er aan de noodrem wanneer nieuwe wegen zich naakt wensen langs een ander zijspoor vergrijpt een man zich aan bomen, blind en ongeremd de wind is hem te hoog elders worden namen gegeven aan stenen…

Een merendeel ging u al voor Veiliger vandaar, daarom, daardoor De incisie komt hier op uw buik Het valt best mee, deel ik u mee Nog even tijd, voordat het barst De oerkracht, ritme’s van de wee We volgen liever de natuur Ook in het laatste draagtijd-uur De baby voelt, beslist en heerst Pas dan – en met de billen eerst Prachtig kindje…

de avond de avond valt mijn wereld gaat op in zwart zwart het duister sluit om mijn hart zwart ik ik val de avond de avond valt schemer zwart…

een beweging gevormd door haar hand een klank gevormd door haar mond de nacht gesheiden van het zwart de stilte gehuwd met het woord wanneer haar ogen mij verblinden wanneer haar lippen mij verstommen dan zal ik de liefde beleven…

mijn liefde een kleurschakering op haar palet van woorden waaruit haar penseel herinneringen opdiept die ze neerstrijkt op het doek van haar zelfbeeld niets weerhoudt mij te beminnen niet haar vlammende blik die mijn ziel schroeit niet haar treffende woorden die mijn hart verwonden ik een levenloos lichaam deinend op door liefde en bloed…

Nu komen met een laken zusters witte bergen van hem maken en dalen. Ik hoor het kraken van hun schoenen. Nu is hij mooi en licht en heeft zijn strak gezicht voor altijd ingedicht in dit bed. Dit is het uur waarop de namen van mijn vader voor mij komen staan in al hun vreemde stemmen; dit is het ogenblik waarop mijn moeder in het dodenhuis…

Sinds ik je ken draait geen leven meer om kind of kraai haard of schoorsteen Sinds ik je ken ga ik stiekem mijn dak uit ontvlucht ik een onzichtbaar huis Dan vind ik je daar in mijn dromen die wild zijn je zit op de pannen je hangt uit de ramen hoe gekker hoe beter want dat is toch eigenlijk liefde in optima forma…

Gisteren ruzie, alweer verdwijnend tussen coulissen, doek dat viel voor het gebuig van de speler, reprise, zweet in zweet uit de kleedkamer van de ziel, hij weet: zijn spel was slecht maar god verdomme het publiek Het leven als toneel of film, en niemand weet meer beter, tenzij een ander iemand roept cut, of eenvoudiger kut en terugkeert…

Het was deze ruigte tussen jou en mij: emotievolle woorden, hoorn op de haak. Was het een ruzie op berghoogte, gletscherijs, was het eeuwige sneeuw? Wat het ook was, laat eerst de regen komen en dan spreekwoordelijk de wisseling van licht, de bron.…

Ik op de fiets: een lijn door de straat, een pijl naar de school. Ik op de fiets peil het kind in mezelf, dat schooltje wil spelen. Ik op de fiets en de regen de regen verregent het verscholen kind. Ik arriveer, zet de fiets in het rek, hang een slot aan mijn ziel en geef tamelijk tamelijk les.…

In roze wolkjes voel ik mij, schreef het meisje, het kind met de logische ogen. Handen ingetogen schoven een blozend verhaal naar de rand van de tafel. O en nooit sedert Frigga die de wolken spon waren zo teder twee handen. Hoe ik ook mijn best deed het opstel te lezen ik moest: plotseling reizen mijzelf achterlaten in minnen en plussen…

Ik heb je op een plaats gebracht bij velden waar het licht niet plat is en de stilte wit door alle winters bloeit alsof er nooit een eind komt aan de sneeuw. Ik heb je op een plaats gebracht waar zomers oeverloos van groen en weelde bootjes varen laten op geluk dat in de poldervaarten drijft, een seizoen lang. Op elke plek die ik je toonde…

Haar tanden wijken iets terug alsof zij woorden binnen houden wil dit halfuur. Maar er ontsnappen namen, thema's en motieven waaraan ik zin geef door te knikken. Dan mag ze gaan, stikkend, de rug tot roofkat, bloeddorst op de tong. En nu zij op het nippertje ontsnapt wordt ze tot bijtens toe gevaarlijk voor wie haar op de gang vraagt…

Nieuwbouw steekt zijn kop uit de terreinen op. Wij gaan langs het skelet, de stalen reigerpoten. Het land dat wordt ontsloten begint een stil verzet. Allerlei groen venijn - distels en chichorei, hondroos en varkensgras - loopt in ruigten te hoop tegen bouwplan en waterpas, koop en verkoop. Het land biedt weerstand aan de sleutel…

Ik zag je op de video die trui van winters weer en nachtgelijke armen. In een andere tijd-ruimte knuffelde je een kind en ongetwijfeld was de avond weer bestrooid met snippers licht (bergen, sterren, zei je) Een storm steekt op in de verlaten streek die ik moet zijn...…

Wankel als mijn woorden zijn en rafelig van taal, schrijf ik een heel onvast gedicht. Geen touw is vast te knopen aan mijn vers laten we zwijgen van trossen, kabels, spierballen waar anderen goed in zijn. Maar evenwichtloos komen toch de woorden samen in dit dun verdwijnpunt : jij voor mij. Ergens hecht mijn liefde zich: onbeduidend…

Terwijl jij aan tafel zit en bloesems opent slaat in mij leven om, ruimt oude velden. Kan ik de warmte van je aarde voelen, het leven dat uit zonlicht wordt verzameld? Hier nog mijn lichaam ondoordrongen, terwijl in andere tuinen ongezien tegen de winter in al bloemen bloeien. Leer mij ontluiken.…

Wanneer ik thuiskom danst daar die kleine ook als ik wegga staat ze te zwaaien op de stoel voor het raam Het is allemaal spel en elke vraag die zij stelt roept spelregels te voorschijn uit mijn eigen onwillige mond. Maar of ik nu kom ga of blijf altijd bewijst de klok aan de muur het ongelijk van de tijd zeker als zij bij de tijd is…

Het zal de tijd van weemoed zijn, die ons doet voelen als we doen; er zijn wat uitgebloeide uren waarvan het pluis bijna verwaaien moet. Ja, het is de tijd van lage zon en de dunne adem van nat hout. Maar ook al gaat het bos in dode geuren op en staat de lucht van vogels leeg, mijn fantasie richt voor ons lentes aan.…

Een Peerd! een Peerd! mijn bochel voor een Peerd! - Richard III Een paard, Naar de aard, Is er nog eer dan zijn staart; Hij doet het te voet Net zo gauw en zo goed Als een ander te paard het doet, En je kijkt niet om Of hij is al weerom. Met niemendal op zijn rug Is hij bijzonder vlug, En met iemand onder de man Is hij in 't lopen nog…

Dauwdruppels op het gras, zij weerkaatsten mijn gevoel. Verdriet van mijn ziel.…

De zon straalt vreugde. Laat zijn liefde zien aan ons, kijkend wat er komt.…

Het leven lijkt nooit zo kostbaar. Niets anders is waar. Het leven door Gods handen gegeven, en door een en dezelfde handen weggenomen. Hij schenkt ons het leven. En bezorgt ons het Beloofde Land waar wij over dromen. Hij schenkt de weggenomende het leven van zijn dromen. Op aarde wordt er iemand ontnomen. De liefhebbende wordt het verdriet…

Iemand sloot de deur. Nu zijn wij met ons tweeën, mijn kamer en ik.…

Je zegt: Wanneer ik boos ben kan ik water worden, sleep ik woede mee, spoel alle nijd mijn bedding door en waterval mijn schuim over een rand zodanig vloekend dat god zelf schrikt. Je zegt: En dan is het weer over, daal ik verzachtend neer in een kom tussen bergketens, verbreed de glinstering tot glans en spiegel. Ik zeg: zo ken ik…

Zo had ik je nog niet gezien: terrein wuivend van gras speciaal ontsloten voor de voeten van wandelaar ik Je bent mijn glooiing zonder slangenbeten, peilloos diepe kloven, prikkeldraad of paden. Je bent als kon ik in je thuiskomen: lief lijf, zacht jachtgebied.…

Je was nog jong en je zat daar op bladeren van een vroege herfst, zó buiten ruimte, buiten tijd, zó vlinderlicht en opstijgbaar, los van de aarde, waar ik zwaar aan liefde lijd die nimmer sterft.…

O Neêrland! stuur toch, blij te moe, Uw kroost naar mijn collèzie toe, De beste school die ooit bestond Op ons gezellig waereldrond. Men leert hier aan de lieve jeugd Het Engels, 't cijfren en de deugd: Men zingt er en men leest er En elk diner, 't is geen bedrog, Vindt gij als thuis, ja beter nog, Vooral dat van de meester: En ieder bed…