Alle inzendingen over Zonnekind

Hij is het zonnekind hij drijft mee met de wind alles wat hij aanraakt groeit of bloeit geeft kracht aan wat zwak is geeft inhoud aan wat leeg is hij is het zonnekind dat een zwarte dag verlichten mag.…

Als woorden stromend door aderen vloeien als inkt wat meer kan je doen dan stralen in het donker M'n zonnekind als een wiel in het universum je draait mee alles in beweging met van alles en nog wat van binnen naar buiten zien proeven ruiken voelen…

tussen tierende woekertongen met zwarte gal doorspekt kiemt soms het reinste zaad van onweerstaanbaar pretgewas opgewekt gaat dit een lichter pad weet waar het omarmt en vat teloorgaande kelken te binden in een veelkleurig veldboeket nu maar hopen dat de hovenier dit warme groen op waarde schat mocht hij zo’n mirakel vinden en het…

Kind van de zon zomaar gegeven uit welke verlichte bron? Kind van de maan op dié ene nacht geboren om een eigen weg te gaan. Kind uit onze dromen uit de nevelen gekomen om jouw wereld te bewonen. Kind van morgen om de aarde kleur te geven in alle goedheid te verzorgen maakt ons, al is het even, een klein beetje vrij.…

o ja, zij liep over het ruwe zij proefde het bittere kruid de aarde sprak geen woord van welkom een relatie was een branden niet van verlangen maar dat van het vuur der ontrouw de aarde sprak geen woord zonnekind, je zoekt op plaatsen waar geen liefde is, geen paleis jouw noden zijn van kristal pure liefde, het hogere al richt je liefdespijlen…

je danste in de wind mijn zonnekind plukte nachts de zon van verre sterren straalde als een heldere komeet in romantiek van verre maar jij ontplofte nooit wel was je heet kosmisch kan ik eeuwenlang jouw staart nog volgen in het spectrumbreed maar in de zonnewind herken ik je weer altijd als mijn eigen kind…

Schommelend wiegend en deinend dans ik mezelf op weg naar vandaag waar groene maan onderging komt zonnekind haar lief - gele liedje brengen zij schildert een hemel van blauwe korenbloemen nog voor haar gesprokkelde letters tot woorden worden al wat zij zo aan-raakt verandert uiteindelijk in goud…

ik ben geboren uit een zee van liefde die badend van verlangen de aarde een zonnekind wou schenken als een lichtpunt uit de hemel gestuurd door alle sterren en gedragen door de wind viel ik in de moederschoot hier blijf ik even dwalen pluk de vruchten van de dag eens zal ik mijn lichaam achterlaten en mag mijn ziel in hogere sferen…

pubermijmering bij ’t plukken van de blaadjes is hij verliefd op mij is hij het niet ik zie het kindernageltje een knoopsgat in het steeltje het afsteken van wit en geel in het door zon verlichte haar en ruik de geur van toen en nu nu zie ik Madelief die stralend naar me lacht haar witte tandjes zijn als kleine blaadjes dag Zonnekind…

stapel dan de kleuren tot een regenboog laat buien botsen donder wolkt nog zwarter dan de bliksem schicht daaronder zit ik droog ik leer de wetten van het licht uit het natuurlijk evenwicht totdat de regenboog is opgedroogd de rafels van de bui zijn weggeschoren door de wind in het blauwe van de hemel straalt onafgebroken weer het zonnekind…

als je wakker wordt verzamel je kleuren loopt zo in stralend wit streelt bloemen open er is geen schaduw naast jou het licht golft door je heen toch breekt de zon soms tranen in je regenbogen ogen want iedere nacht sterf je weer los je op, ben je niet meer hoor ik nog zacht een fluistering in de wind ik ben je kind, je zonnekind kom…

De helderheid zal de zwarte nacht verjagen Een zonnekind kan erg veel verdragen. Een klein gebaartje, een knipoogje volstaat dikwijls om een gebroken hart op te fleuren met wat vrolijks. Kwaaltjes, verdrietjes, we hebben ze allen Dat mag deze dag zeker niet vergallen!…