Alle inzendingen over Ze reikt de

door de sneeuwstorm draaiend in cirkels zoekend naar houvast reikt ze haar hand welke door het obscure wordt aangeklampt opgeslokt walend door de zee van tijd gaat ze op in het onbekende ~*~…

zwaluwen vergezellen wijzen hooglijk de weg 't vroege ochtendblauw hun theater reikt tot in het oneindige waar de nacht stilletjes de morgen kust…

het woord reikt verder dan de blauwe pen waarmee ik door dorre geest en wereld ren om te stuiten op een dromend lied dat men aan de oever van het leven ziet…

De laatste dagen zilveren het grijze aan je slapen bewust over de houdbaarheidsdatum heen gedragen in het nieuwe nog onbevangen reikt een kind een suikerspin aan allen die het vragen…

glas buigt in sierlijke lijnen neigt naar boven reikt aan licht verliest zich hemel rakend in ijle kwetsbaarheid transparantie weerspiegelt eeuwige schoonheid…

jij ligt hier zo zacht in diepe rust en het lijkt alsof je mond lacht ik haal je aan en jij geniet spontaan met een siddering die reikt naar mijn vingers in je vacht…

aan de tulpenboom kleurde een enkel blad intens geel de takken reikten naar het wolkendek stormen dwongen het oude huis op de knieën ik vond de weg niet terug…

Glashelder zijn je idee en mening je opvatting, redenering Je doorziet wat goed en fout blijkt Wat verder reikt dan bodem of kurk van 't glas Wat de drank of vloeistof was.…

Ze staart me aan en reikt haar hand uit naar de mijne. Oh dame van de nacht, wat doet me het afscheid onnoemelijk veel pijn.…

Jij reikte naar mijn hand maar raakte mijn hart. Onbewust en onderhuids Iets ontzet. Toeval of overname, van wat van binnenuit is aangezet. Woorden en zinnen opeens oppervlakkig bij de Diepte van het beminnen.…

In het vallende Zonlicht van deze Verstilde zomeravond Zweven zilveren meeuwen Langs het lommerrijke lover De volmaaktheid tegemoet Gadegeslagen door de Eindeloze zieke die Verlangend naar de einder reikt…

Zichtbaar zo ver het oog reikt zijn als zovele maar onderscheidend in licht en leven. Vergeet de weifeling en richt je tot de kern. Luister naar binnen.…

Begrijp mij Snap mij niet Lees niet wat ik zeg Maar begrijp wat ik bedoel Lees langer dan mijn neus reikt En zie mijn ziel Van diep daarbinnen Zonder algemeen begrip Openstaand voor een ander Niet mezelf maar toch mij…

reikt de hemel nog ver als mijn ziel even wordt gekend door de glans van reflectie of zie ik slechts mijn ego in vermeende perfectie ik word gewaar van mijn gevoel daar vertelt de stilte wat ik bedoel…

Ik reikte ver over naar wolken in water zag hoe ze deinden dichter bij mij om nèt buiten bereik van mijn hand te vervagen mij bleef niets anders dan leegte te dragen in verlangen naar dichter bij jou…

bloesems in de schaduw ze geuren als vlinders op het water mijn hand reikt naar het dwarrelen, halverwege een kindervuist is onzichtbaar het verbaast me niet ik ben groter dan ik was en verspreid de tijd het zingen leg ik neer in stenen…

Zo éénmotorig zo op zijn zondags brommend zo hoog in de lucht zo stil is mijn tuin zo rood is de eerste roos zo wit de jasmijn zo zomers in mei zo hoogt reikt hier het geluk zo blauw is de lucht…

reikt je de hand nodigt je uit om plaats te nemen je te laten overspoelen door een oase van rust zonlicht dat steels met de krullen rondom jouw gezicht speelt stilzwijgend ontlokt ze een glimlach…

Tot waar mijn blik reikt, ligt voor mij een horizon. Loop ik er naartoe, dan schuift deze steeds vooruit. Wat ook wel kan, is te spreken van einder. Er gebeurt hetzelfde. Maar anders is mijn beleving, meer als een absolute grens.…

De Aussies twijfelen - is het bericht - Aan de vaste snelheid van het licht En daarmee aan de goeie ouwe Einstein Als Australië zo ver is als het lijkt Mag het blij zijn dat het licht tot daar nog reikt…

Stormwind uitgeraasd schelpentapijt gewaaid een vlieger danst in de lucht kinderstemmen galmen verrukt hun stemt reikt boven de wind zonlicht speelt met de golven zoals jouw zijn in mijn hart…

Het was alsof het me omhulde de blauwe voile van een maan die ik niet eerder zag ik reikte maar de wind blies ijskristallen uit mijn ogen in het zicht en jij jij staarde winterrozen op het venster van bevroren licht…

Vergeet hoe het zachte licht tot aan harde muren reikt en de oude stad onder haar gegroefde last bezwijkt.…

Je kunt alles willen wensen gunnen verlangen maar strek een arm lang je hand waar de middelvinger reikt jouw grens misschien iets rekken iets verder de grens wordt voelbaar bereikt de pijngrens.…

twee vliegen paren op de oude broek van een jonge immigrant een geïntegreerde sikh komt en reikt de jonge immigrant de hand de vliegen paren verder op de oude broek van de jonge immigrant…

de wortels waren gaaf de jonge stam droeg trots een weelderige kruin maar aan de voet ontsproot een nieuwe loot die onbelemmerd groeide een tweelingstam die zonder steun al naar de hemel reikte het leken twee gelijken maar de jeugd schoot uit waar behoudend rustte de tweestrijd is gedaan de jonge loot zal verder gaan in het dragen…

je kunt de diepte van de zee niet zien ook niet de diepte van verdriet je kunt de diepte van de lucht doorzien maar die van pijn dat lukt je niet de diepte van een liefde reikt tot voorbij het heelal verdriet en pijn van uiteengaan voel je overal…

Een kijk op de wereld reikt verder dan een gezicht op de wijk Een vergelijking in ongelijkheid “Zo” is er als uitzondering Maar vergis je niet als je ziet dat ik met twee vingers van dezelfde hand een duimdruk doe Ergens verder dan wens ik iemand veel geluk toe…

we leggen een plank over de sloot een van ons neemt voorzichtig als eerste de hindernis 'de overkant als bevestiging van dat het haalbaar is' mijn uitgestoken hand reikt naar de volgende kom maar zeg ik... het donkere water blijft vooralsnog rimpelloos…

zó ken ik het met kleine oogjes over een drempel die met de jaren hoger reikt 'hartverwarmend de mens' broos als toast plukt hij de dag met lange tanden…