Alle inzendingen over Den-Bosch

Judoka Edith Bosch heeft de finale van de honderd meter niet gezien, omdat voor haar iemand zat die bij de start een bierflesje op de baan gooide. De winnares van de bronzen medaille heeft die man toen een tik gegeven. Het is het koningsnummer van de Spelen, Maar niets heeft Edith Bosch ervan gezien.…

Ik stond op 't duin onder maanlichte lucht, Rein blauw, dat plechtig rees en teder helde, - Of 't aarde omveilgen wou - ver achter velden, En ijle bomenlaan naar klein gehucht, En stille duinrij, ingeslapen vlucht Van doffe golven naast de lichtdoorwelde Woelgolven van de zee. De lucht vertelde: 'k Hoorde altijd graag naar 't spreken…

Schrijf wat ik niet kan eten, kan bezitten, niet kan schilderen schrijf wat niet stil blijft staan, beschrijf wat ik niet kan kweken, niet kan vangen, niet kan vergeten schrijf wat niet te raden is, te begrijpen om zelf maar te weten, schrijf over wat ik niet omhelzen kon, verwennen of verwijten, schrijf over verwildering, betreuren…

't Is altijd wè, zo lees ik op een steen die ergens in Den Bosch iets wil vertellen... Waar leiden toch maar al die wegen heen waarmee we soms ons arme hart zo kwellen? Er is verdriet en vreugde, altijd weer en langzaam wil het leven ons dit leren, maar waarom willen we zo graag wat meer dan wat we eigenlijk kunnen beheren?…

Vocals en muziek Edwin Bosch Mooi gedaan: Edwin Bosch! Mooi geschreven Alexander!…

Tijden sluipen onverwerkt door het donkere bos gemerkt de toverstaf van het seizoen wat niet toevallig voorbij kwam takken hebben hun bladeren vrijwillig afgestaan, troost als groeisel op de kale stammen rijpt het mos non-perfectie van ieder gevoelsmoment, onmogelijk uit te drukken in een expressie van de taal naar ieders dialect…

Bosch, door z.g.n. voetbalsupporters - nov. 2019.…

de eerste helft voor beide onbevrucht, maar na de rust wordt Wimpie oppermachtig Een pass op maat wordt duikend ingekopt, de bal treft doel, het tempo wordt verhoogd, Den Bosch blijft vanaf nu steeds in control Na nog twee treffers is hij maar gestopt, met 3-0 is de vijand afgedroogd, men weet heel goed: the winner takes it all…

Zijn moeder Beatrix haalde hem in huis Huis ten Bosch voor de zomer Zijn vader Claus onthaalt hem thuis in 't Huis des Heren voor de eeuwigheid (s)amen!…

In Bosch' 'Tuin der lusten' wordt de liefde gevierd en bedreven Alle vormen komen in meer of mind're mate traag voorbij De tuin blijft wel de Tuin daar gevloeid zaad zeker niet zal bloeien...!…

Was Marilyn nu nog maar in ons leven Dan zeiden we: wat blijft ze toch gewoon Dan waaiden alle asbestwijken schoon En zou de wind een extra duwtje geven Aan Edith Bosch en Marianne Vos (Zij achterop bij haar! Dán gaat het los!)…

Die Oeteldonkse Bosch was een genie befaamd om ongezouten fantasie. Je ziet er monsters, duivels en demonen. Wordt u door die gedrochten wee en hol? Neem dan een grootse, zoete Bossche bol!…

De opknapbeurt van Paleis Huis ten Bosch Wordt 25 miljoen Euro duurder Maar ja, wie wordt hier nou de nieuwe huurder En dit gebouwtje is toch total loss De Dam, de Eikenhorst, ons Griekse pandje 'K ben niet voor niks de koning van dit landje.…

Een mooi gebaar van Willem Alexander 'Geef vluchtelingen in ons land een thuis' Geen bordkartonnen hok maar een echt huis Maak zo van een migrant een medelander De Eikenhorst, ten Bosch, wordt even slikken Maar hij is graag bereid wat in te schikken.…

Een nazaat van een regentesk geslacht En zelf bestuurlijk ook royaal ervaren Mag nu het onderkoningschap gaan klaren Al was de procedure wel verdacht Hier rapt Piet Hein zich fietsend vast wat los Voor eigentijds advies in Huis Ten Bosch…

Geen leuke avond daar in Huis ten Bosch, Want wie er straks ook wint, de hel breekt los.…

De schaamteloosheid, als onrecht met een combine met macht, verminking van moraal, willekeur van maatstaf en de taal, verbannen uit het prisma van ethiek bestaan, verveelt zich in weerwil van humaniteit, lijkt een metafoor waarover we struikelen, denkbeeldige scheidslijn aan een horizon, een akkoord waarin niet ieder woord op schrijdend…

0, wist je `t nog niet, ik snoep toch niet meer? Nee dank je, nee heus, ik hoef echt niet meer! Ik doe aan de lijn, zo voel ik me fijn. Zeg, dring nu niet aan, ik laat het toch staan! Of zal ik één keer...? Hè nee, nou niet weer...! Ach, geef me dan maar één stukje, heel klein. Maar morgen dan doe ik echt weer aan de lijn!…

Lach eens naar een ander Tuur niet naar de grond Laat je ogen stralen Kijk toch in het rond. Praat eens met een ander die dat nodig heeft Laat je hart toch spreken Dan weet je dat je leeft.…

Ik vraag me af hoe je je voelt wanneer je moeder overlijdt en jij, jij hebt haar jaren genegeerd. Voel je dan wroeging, voel je spijt, wanneer je hoort: straks wordt ze gecremeerd? Ik vraag me af hoe je je voelt als zij wordt weggedragen En jij, jij bent te trots daarbij te zijn. Voel je dan iets van binnen knagen? Of blijk je eenzamer dan…

‘k Ben moe en toch lig ik nog wakker. De dag passeert weer de revue. ‘k beleef opnieuw wat er gebeurde, vanaf vanmorgen vroeg tot nu. Gedachten dwarr’len door mijn hoofd heen als vlokken sneeuw, zo lokkend loom. En door die wazigwitte wereld Glijd ik van werk’lijkheid naar droom……

Maar dan ineens, dan merkt ze dat ze huilt en op haar wang voelt ze een traan. Ze is zo bang; hoe moet dat gaan, als ze haar huis voor een bejaardenkamer ruilt? Dat huis waar eens haar levenstrein begon, waar dierbaren zijn meegereisd, verlaat ze nu, alleen…, vergrijsd…, Om te vertrekken naar haar eindstation.…

Telkens weer als je een grens een stukje kan verleggen is daar een nieuwe horizon die heel veel heeft te zeggen.…

Er zijn momenten die je leven plotseling iets kostbaars geven. Je voelt het vlindervluchtig even maar wilt het telkens weer beleven. Je wilt zo’n ogenblik bewaren, stil koesteren, opnieuw ervaren. Het streelt steeds weer die tere snaren… Is ontroering te verklaren?…

Zon aan de hemel Zon op mijn pad Zon in jouw ogen Zon in mijn hart De zon geeft de wereld Die geelgouden gloed De zon laat mij weten: Het leven is goed!…

Wispelturig, ongedurig. Zoekend, tastend, dwalend gaan in de wirwar van ’t bestaan. Twijfel, hoop, illusie, strijd, ontgoocheling, onzekerheid... De emoties die het leven spanning, zin en inhoud geven.…

Iemand zei: ‘Die herfst? Als je het mij vraagt, mogen ze hem overslaan, maar niemand vraagt het mij…’ En ik? Ik kijk melancholiek die goudomrande wereld aan en voel: die herfst, die hoort erbij.…

Een mens heeft soms een duwtje nodig, een duwtje in de rug, een stimulans om door te gaan: ga verder, niet terug! Een mens kan soms zo twijfelen. ‘Heb ik dat goed gedaan?’ Een schouderklopje zegt zoveel: Bravo, zo verdergaan!…

Als het einde in het zicht is, leven bijna uitgeblust kan een mens soms zijn geliefden heel veel pijn doen, onbewust. Dan zijn ruzies, leugens, boosheid, onberedeneerd gedrag, ergernissen en getreiter aan de orde van de dag. Kan het zijn dat deze mens dan in zijn eigen duisternis, diep van binnen, met zijn ziel al aan het afscheid nemen…

Voel de aarde, woel de aarde ruik de aarde om je heen zoen de aarde, zoek de aarde Maak je met de aarde één. Aai de aarde, zaai de aarde Maai de aarde, één groot feest Wroet de aarde, voed de aarde Vang de aarde in je geest. Leef de aarde, geef de aarde Zie de aarde: rood, bruin, zwart Schep de aarde, schenk de aarde Sluit de aarde in…