Alle inzendingen over 11 november

'11 november is de dag dat mijn lichtje branden mag' een kaarsje ging uit een licht voor haar aan op 11 november is mijn moeder heengegaan…

vanaf het eerste moment dat zij mij zag straalde ze in het flauwe licht van haar rozenlampion net als ik genoot zij van iedere noot ieder woordje 11 november is de dag…

Geluid dat verstomde, Lawaai dat niet langer is Zo lang eigen, Zo lang vertrouwd, Donker dat de dag Verdrijft al voor Ze begonnen is - Verlies, leegte, Een gat in onze kring, En als we afscheid Van je nemen is er Toch weer licht, Zon die alle donker Verdwijnen doet, Het maakt ons afscheid Van jou een beetje mild, Bij…

Het licht in de verte Kleurt door en door rood Door een zon die Doodvermoeid ondergaat ' t Doet mij beseffen Dat ik verder wil Daarheen, waar het licht Oud is, en rood, en warm ' t Hele leven ben ik Al onderweg naar verder Naar de verste verte Tot er opeens geen verte Meer is…

* bij de verdrinkingsdood van het oudste kind Suzanna van zijn enige dochter Geertruyd op 11 november 1672 * beleefde=gepaste…

Wordt leven manenglans en zomergloed in deze bijzondere november tijd vol moed met een mooi wisselkleed uit sterrenpracht wat verweven nu een mens ter aarde bracht. Want nu is er inderdaad dat nieuwe leven met herhalende zielenvreugd voor de boeg een stamhoudende zoon die ik negen maanden verlangend verheugd steeds droeg. ©19-11-1980…

November, november en het is pas september…

November is een schorpioen. Ingeklemd door een kreeft met gouden scharen. Noch de beweeglijkheid van een vis, noch een pantser van kracht beschermt november tegen gevaren. November mist de vruchtbaarheid waarom oktober wordt benijd. November is evenmin de maand van het feestelijk licht. Dat vooral aan december wordt toegedicht.…

De kasteelhoeve biedt warme geborgenheid. De IJzervlakte laat de strakke wind vrij spel, toont scherp de witte zerken.…

’t is donker buiten en koud lampionnen schijnen als spoken de wind wil ze uitblazen denk ik, diep in m’n jas gedoken in de verte zie ik het vuur al ik ruik de rook tot hier straks speculaas en chocomel en de grote mensen bier ik sta in een cirkel van licht voor warm en achter koud het vuur danst als een geest terwijl de tijd zich verdicht…

De oorlog komt vanavond heel erg dicht bij mij Mijn vader teruggelopen in mei 1945 Uit Hamelen, Duitsland Naar Rotterdam Nederland Hij was dwangarbeider 1 van de 50.000 Opgepakt in Rotterdam op 10 en 11 november 1944 De oorlog komt vanavond nog veel dichter bij mij De huidige oorlog in Europa: het Oekraine van Zelensky zal morgen op onze…

Op 22 november 4e en laatste voorronde. Finale 29 november.…

Het is november, herdenkingstijd voor allen die in Zijn vrede rusten terugkijken hoe elk leven verglijdt Het is november, herdenkingstijd het leven leren loslaten , ten spijt moeten wij in het sterven berusten het is november, herdenkingstijd voor hen dien in Zijn rede , eeuwig rusten…

Als november is gekomen En de regentijd breekt aan, Als de bomen in de laan, - Ach, de bladerloze bomen!…

november je bent er al voor ik ontwaak nog de smaak van de zon in mijn bloed november aanbidder van winter en wee van duister en donker mistige pronker met veren van mei op je hoed…

Bruut geweld duwt het hoofd in braaksel Het slachtoffer weerloos op de grond Een hand op de keel, een voet op het hoofd Een strafexpeditie in het tennishok Hersenletsel, zware mishandeling In de pikorde staat de beul aan top. Vernedering is een subjectief begrip Is het devies van de ‘corpsballen’ Als er soms slachtoffers vallen Jammer van…

in donkere eeuwen, ooit het ongekerstend land. de schamele oogst ternauwernood een schutse tegen honger en kou. een zonnewende draait naar Wodan en Wulder als de landman omheen hoogslaande vuren danst. hij smeekt om goedgemutste winterdagen. uit het warme zuiden de mare: Martinus, de nobele heilige, van soldaat naar pontificaal. een…

november - volop bladeren in herinnering…

Als de avond valt En de hemel donker wordt Schijnen de sterren Als de zon opkomt En de sterren verdwijnen Kom ik uit mijn bed…

Dansend loop je tussen hemel en aarde Met de sneeuwwitte wolken onder je Waar zul je heen gaan? Naar beneden naar land en zee Of zet je je voet op de eerste tree Van de trap die naar boven leidt Naar de post van de hemel? Twijfelend zoals je nu staat Besluit je dat je dansend de hemel in gaat…

mama's hart is aangevallen sjaan wordt jarig telefoon één één één één - 11 uur 11 voor leken - kom nu nu syl schrielt zij twee drie één één sjaan mijn zoon is jarig…

Het regent en het is november weer keert het najaar en belaagt het hart dat droevig maar steeds gewender zijn pijnen draagt en in de kamer waar gelaten het dagelijks leven wordt verricht schijnt uit de troosteloze straten een ongekleurd…

En nergens is stilte Zo breed als hier Nergens is dood Zo levend Een graf tussen graven Zwijgend van achter glas Kijk jij me aan Alsof je nooit Bent weggegaan Alsof je zeggen wil Met schalkse ogen Blijf niet te lang Blijf niet zo staan In deze kou Straks zal je er nog dood van gaan.…

het is vreemd wanneer ik, zonder teken, de nacht zwart maak met mijn potlood illusies schrijf, nauwelijks dikker dan de dode liefde die ik achter komma’s meesleep samen met de houten urne (jaren vooruit) en rondgezonden gebreken waarop rechtvaardigheid geroffeld wordt alsof november sterft en ik mismaakt, alweer leven moet…

Al wat nog overtollig is weer eigenhandig teruggesnoeid kijk, dat geeft buiten lucht en licht als was het ruimte in mijn soms tobbend leven De kale bomen langs het pad verraden weer de weg naar huis voor ieder die zich spoedt naar warmte En evenals het blad verstilt ga ik vanzelf andante spelen het tempo van mijn leven gelukkig zo…

zo’n grijze dag die mijn kleumend lijf voortdurend belaagt en bekruipt naar warmte verlangen doet zo’n dag waarop 't licht rond de bomen brozer lijkt bij 't vallen van de avond mee naar binnen sluipt in het lege glas vervloeit bij 't doven van de kaars vervaagt mij afweziger achterlaat…

regen valt als blad de regen kleurt de straten watergoud binnen hangen hoog de lampen boven een piano en een drummer hun doorgerookte stemmen gaan aan ons voorbij een hand glijdt langs een rug de wereld hangt op warme billen vol van bier en rode wijn er wordt uit volle borst gezongen als in de late middagdienst buiten is het eindelijk november…

praten van de mensen de middagzon schept een blinkende waterweg dansende lichtvlakken schitteren verblindend de tijd lijkt langzamer te vloeien creëert een rustig gevoel de zee ademt in mijn gezicht met haar bekende geuren de zon glijdt verder over het water in gouden kleuren om tenslotte geluidloos in oranjerood te verdwijnen 15/11…

gesluierd is het licht in de te korte dagen een verregend gezichtsveld bereikt steeds vroeger de avond waar lampen schaduwen leggen op bleke gezichten…

eind november met zijn trage uren sleept zich moeizaam doorheen dichte nevels blauwe luchten zijn tijdelijk verdwenen nachten zijn weer lang nu heerst grijze kou nornen weven zilverdraden in takken van de levensboom…