Alle inzendingen over huizen splitsen

Het net ontwaakte licht sijpelt over de slanke, nog slapende, dijken een ochtendgloren meldt zich bij huize Matanze waar de rijken van toen en nu nog overdadig dromen en de wintertuin de IJssel zacht hoort stromen Bomen van stavast hebben er eeuwen langs zien zweven.…

Je zou ze willen kussen en omarmen zoals ze daar staan de dagen te vullen rechtop maar wankel als dominostenen met alleen maar zwart en steeds meer witte stippen.…

De huizen houden zich op hoge krukken meer dood dan levend overeind. De warmte der laatste kamers klampt zich vast aan kliffen, de morsigheid van hun geheimenissen wordt de voorbijgangers ten hoon getoond. Hulp zoekend zwerft de vuilnis door de straten. ------------------------------------------ uit: 'Het geduld van de dingen', 1996…

de tijd rafelt in haar hoofd hoe lang al woont ze hier in onbekend gebied vreemde gezichten zeggen zachtjes haar naam de uren duren haar bezige handen werkloos op de knieën verbaasd tekent een vinger het estuarium na de wereld is gekrompen van het bed in de zetel van de zetel in het bed en elke dag zonder het te weten sterft ze een…

Tja, dan moet je niet alleen van goede huizen komen of stevig in je schoenen staan, om boos te blijven!…

rond de tafel van gebreken rollen stoelen af en aan wie lust heeft of wil spreken kan zich hier te buiten gaan aan thee met een biskwietje smachtend naar het blonde bier of cuba libre met een rietje tapt men uit and’re vaatjes hier kom kwezelen en klaverjassen doe handarbeid of gymnastiek op donderdag is ‘t bingo krassen en rond de…

rond de tafel van gebreken rollen stoelen af en aan wie lust heeft of wil spreken kan zich hier te buiten gaan aan thee met een biskwietje smachtend naar het blonde bier of cuba libre met een rietje tapt men uit and’re vaatjes hier kom kwezelen en klaverjassen doe handarbeid of gymnastiek op donderdag is ‘t bingo krassen en rond de…

Voor de herfst van ’t leven, nu een huis, doorstraald met lentelicht, waar niets nog dringend moet, er ruimte is en tijd, een vriendelijke groet, een hand die helpt, een troostvol woord, een blije lach. Heerlijk is: ontwaken in ons huis, de geborgenheid van binnen, want er is buiten. De zon schijnt, vogels fluiten, de wind huilt, kerkklokken…

Geboortehuis, lentehuis. Herinnering maakt ons weer kind. De dagelijkse rituelen, de geluiden van elk uur, de kleine kamer boven. ’s Avonds hoor je de lentewind stemmen van buurtende boeren verwaaien met geruis van blaren, hoor je geritsel van muizen en moeder die rustig zegt: ‘De kat deugt niet.’, hoor je het schuiven van de grendel en…

Huis van volwassenheid, zomerhuis vol kracht. Een kind, een man, een vrouw, onvermoeibaar in hun dromen. Vreugde, zorgen, toch geborgen. Besef van afgenomen kracht vlugger dan verwacht, kinderen weggedreven in hun werelden, sneller dan gedacht. Gemis, verlorenheid, om te veel lege kamers, in te grote tuinen.…

op een dag hun schuilplaats openbaren maar vaders zijn soms zo verstrooid dat ze hun adres vergeten ze hebben hun verleden weggegooid om uit een nieuwe ruif te eten maar altijd maakt deze wisseling van stek slachtoffers en daders van armoede en gebrek in huizen zonder vaders…

de trofeeën van het jagen in het leven slagen staan in huizen van geluk de auto’s opgepimpt het kind is hoogbegaafd iedereen een eigen paard maar de buitenkant is slechts decor het toneelstuk is een flop er is geen hoofdrol weggelegd voor samenzijn ieder neemt de eigen trein men spoort niet met elkaar koppelen en rangeren hebben…

Al rond de tafel van gebreken daar rollen stoelen af en aan. Wie dorst heeft wacht wel op het teken en kan zich dan te buiten gaan aan lauwe thee met één biskwietje. Verlangend naar het blonde bier of cuba libre met een rietje tapt men uit and’re vaatjes hier Kom elke maandag klaverjassen. Op woensdag zingt het mannenkoor. Hou vrijdag…

Allemachtig! Kolossaal! De buurman heeft een harde straal! Ja, ik vind dat deze man Wel degelijk bij de brandweer kan.…

De grote kathedraal vol beeldhouwwerk spreekt met gestalten en kunstzinnig zwijgen hoe eeuwenlang zwoegen bij zwaar hijgen weergaloos aanzien gaven aan deze kerk. Orgelklanken en koorzang tonen zich sterk, geven luid de lof, die God mag krijgen voor Diens stem tussen ruisende twijgen, binnen alle adem uit het wijde zwerk. In de kleine kapel…

'vergeet uw bagage niet' maar ik reis licht als een zwerver zonder bagage van het fysieke soort ik kijk naar de achterkant van huizen waar mensen die je niet kent ongeveer jouw leven leiden met andere variabelen in parallelle uren en dagen zij weten precies bij welke halte uit te stappen het midden van nergens is voor hen vertrouwde…

Dagdromen in de toren van beton, het kantoor bemannen, dat gaat wel op een zonnige dag Ik hoef alleen maar mijn neus naar buiten te laten wijzen de schoorstenen te tellen en niet op wolken te letten Er komt toch niemand alleen ik, 's ochtends met een lunchpakket en een leeg hoofd voor nieuwe ideeën over de mensen in de huizen beneden…

Aan smalle straten staan kleurige panden; beschilderde wanden met mensen en dieren worden bekroond door een gouden dak. En onder de erkers verhalen, historie: hier woonde een wijze, befaamd geleerde, en daar verbleef de Vorst van dit land. Zo heeft elke wonig zijn erkers en kleuren, daken en deuren die eeuwen verbergen und alte Geschichten…

ik zag hoe open ramen naar jou lachten toen jij verdwaalde in het plezier van de heel vaak uitgestorven straat zij knipoogden tegen de zon die jou een warm welkom bereidde met het zelf gekozen alleen in straten van steen zelfs de voordeuren tochtten in allerlei luchten de specifieke geuren van het levend huis zonder bewoners…

ik zag hoe jouw handen de stenen raakten het laatste stukje haakte aan de info die jullie deelden het rechte rond in perspectief met de natuur die vuurspelend met de zon het huis verwarmde rondom zij waren het die het ronde rechter lieten lopen om de openheid perspectivisch transparantie te geven de ingetogenheid kwam van binnenuit…

De huizen zwijgen een halfverlichte straat donkere klokken breken het asfalt in twee. hij is in schril contrast naast een boom de zware steen in zijn trillende handen. de vleugel vliegt tegen de wachtende maan verliest zich later stervend op het trottoir. hij die met gebogen tranen knielt kent kwelling en geluk in gelijke mate…

Die huizen zijn wel 't meeste schoon waar Kristuskoppen op de muren gladharig naar de zoldring turen, de meid draagt er een doornenkroon.…

aan de stille gracht het statige herenhuis dromend over toen…

Tot 2008... onroerend goed daarna ontroerend slechter!…

Het aardgas uit Groningen Levert de staat veel baat En scheuren in woningen Als een aardbeving toeslaat Geen nood aan de man Roept de betrokken NAM Een pleister staat te wachten Om de pijn te verzachten Een waardeloze hypotheek Brengt echter tranen en verdriet Bij gezinnen van streek want Verhuizen kunnen ze niet…

Leiden anno 2015 Oude en nieuwe rijkdom spiegelen zich in oude grachten De vensters hoog de gevels hoger En erachter speelt zich het leven af Het koren van het kaf al langer gescheiden Leed en lijden met -onzichtbare- hand in willekeur rondgestrooid Aan lager wal geraakt bestolen en berooid Hoe valt -ook- stille…

in lege huizen waait de wind in fluisterende tonen soms hoor je nog de gil een kind dat daar ooit lag te dromen zie de vlekken op de muren een schande voor de buren voel het stil gekraak dat generaties weer volwassen heeft gemaakt op kale trappen die nu zwijgen en hun geheimen nooit verklappen samen met de stilte in portaal…

stil verkild in ochtendgloren staan gevels blikken te bekoren ze tonen ieder hun gezicht de statigheid van zwaargewicht de geur vertelt per deur verhalen passanten moeten tol betalen ramen geven slechts een vluchtig zicht generaties hier zijn voor het geld gezwicht bomen dromen langs de grachten vogels zitten op de zon te wachten die gaat…

Wat ziet mijn oog toch graag de wolk aan gindse kimme gaan Doorkliefd slechts door de hoge boom en torens die daar staan Gestut door bergen staat het al op hoogtes onbekend En blauw en eindeloos de lucht waartoe de rots zich wendt Wat zie ik graag, wat voel ik graag de berglucht en de regen De oude huizen roodbepand, zo kalm en welgelegen…

ik heb ze zien komen en gaan de hand vast voor het huis van hun dromen een hoofd vol gedachten hoe het zou en zeker moest worden na verbouwen meer buiten door de ramen te veel bomen namen licht en uitzicht weg de melodie van de trap klonk bedaagd alsof er van de treden te veel werd gevraagd de kleuren zijn gedateerd inboedel…