Alle inzendingen over andrew

Denken of doen, de zon of de maan, een stap in het heden, of stil blijven staan... Veilig of tartend, de zee of het land, voor veiligheid kiezen, met een hart onbemand... Angst of de impuls, nu of nooit, geen kwestie van kiezen, het gevoel onvoltooid...…

Jij beseft jouw waarde nog steeds niet, want je bent er ook maar net.. Ik vernietig jouw verdriet, in ons levenslang duet. Mijn dochter, de spiegel van mijn ogen, de reden voor rede, en het woord ongelogen. Puurheid als dauw ontwakend uit kracht, doet eenvoud ontstijgen, als zij mij stralend toelacht.. Want in 4 jaar met jou samen, voor…

De enige die mij kent, die mijn gevoel daadwerkelijk voelt.. Het bewustzijn van de zeldzaamheid, die hiermee wordt bedoeld… Een gevoel zo hemels kostbaar, onwerkelijk fragiel, enigszins onachtzaam… Met geladenheid subtiel… Doordrenkt met te veel woorden, ontoereikend voor wat ik bedoel….. Ik hoop alleen dat jij beseft… de intensiteit…

Geen gereduceerd verlangen, al het perspectief bedwongen... De hitte waardoor ik ben bevangen, blijft mij verwarmen noodgedwongen.. Ik heb het allemaal gemeend, misschien wel meer dan je denkt.. Mijn hart is nog steeds niet versteend, hoewel het ooit door liefde is gekrenkt.. De schaamte voorbij, om dit alles toe te geven... Ik ben niet…

Verdomme, ik haat je! Want ik krijg je er niet uit. Dit gevoel zo stug, als diepgeworteld onkruid. Verdomme, ik wil je! Want het gevoel niet gereduceerd.. Het is net alsof de liefde tegen me keert. Verdomme, waar ben je! Als een geest zo onzichtbaar. Blijf op zoek naar de weg, voor ons samen begaanbaar.…

Het diepste verlangen ligt geborgen. Veilig daar, bedekt door stof, de gratie vervangen, door teder emotie gestorven. Wat rest is een vlek, met passieloos verlof... Een belastend drama, geen liefde zo zwaar. Een vergroot panorama, mijn hart kijkt ernaar... Zo zwart kan het zijn, gearceerd door het licht. De ruimte te klein, door liefde…

Als in het verleden alles beter was, zullen we ons morgen bedenken, hoe goed men het vandaag wel niet heeft....…

De snelheid vertragend, door liefde omvat. De onmacht vervagend, door al wat liefde bevat… In een zucht geprolongeerd, tot eindeloos verlangen. Onbewust geraffineerd, surrealistisch onbevangen... De lijn des levens, onbeschrijflijk koel.. deze realiteit staat tevens, synoniem voor angstgevoel...…

De rariteiten van de geest, ongedwongen door gedachten, onherkenbaar door het smachten… Als een brief die nooit meer leest…. Herkenbaar door het pure. Verkwanseld door mens en tijd. Door ratio en materie, Is men in staat om te verzuren… Want de eenvoud van het complexe, is tastbaar door de onschuld… Zonder regelmaat van denken, ongeacht…

De gedachte verscheurd door gedachten, vertroebeld door de feiten. Melancholiek wordt verdrongen, naar een plek waar geen liefde mag pleiten. Door diegenen die het ‘weten,’ wordt de weg naarstig geleid. Zij denken het te zien, Maar verstand betekent blindheid. De welbekende weg door het gros bewandeld, leid naar het doolhof vol vragen onbehandeld…

De strijd lijkt gestreden, In het slachtveld der liefde… Confrontaties vermeden, hetgeen mijn hart doorkliefde.. De marteling continueert, met het zwijgen als oorzaak. Wat de ene niet deert, zorgt bij de ander voor afbraak.. De strijd lijkt gestreden, in het slagveld der passie… Ook al is het kortgeleden, er lijkt geen ruimte voor compassie…

Het vermogen van de liefde wordt pas bekend, als ze je verlaat terwijl ze nog steeds naar je lacht… Als ze zegt: “Ga maar, maar ga niet weg…” Dan wordt de pijn ondefinieerbaar, en ontegenzeggelijk echt….…

Weer gedroomd…. levensecht en ook in kleur, Het leek oprecht, die aanraking, die geur. De droom was echt, euforie zonder grens… Misschien omkeerbaar…realiteit en de wens Blijft mijn droom de kleurplaat kleuren, terwijl de realiteit het zal verscheuren Ik wil je kwetsen, je boosheid tarten Jou in kwaadheid verlaten, zodat ik kan herstarten…

beelden stromen zonder omweg van taal en gedachten naar binnen het is net zoiets als dromen je kunt ze navertellen maar of ze echt zijn weet niemand tegengestelde onzichtbare onderstromingen als het zeeoppervlak een voortdurende verandering je opende deuren om stil het oeroude aardse verbeeldend te aanschouwen…

Zijn vertolking van "Die Winterreise" voelde vooral als de macht en de kracht van een lange stevige koude winter te doorstaan door vooral door te gaan en niet op te geven en door zijn vertolking voelde ik spontaan de lente, de zomer en de herfst in mij opborrelen ook mij wachtte zo´n lange barre winter maar als ik denk aan de bariton Coen…

De schrijver schrijft gepassioneerd, verhalen van weleer... Denkend aan die tijd, geveld door zoet hartzeer Nostalgie is hetgeen hem drijft en doet hem even leven, in de tijd die hij beschrijft. Al is het maar voor even... Door menig melancholist is hij de hemel ingeprezen, Maar realiteit, zo hard, weerhoudt hem om zijn eigen boek eens…

Opgesloten, gevangen en eenzaam.. Maar de gedachtendwaling der mens.. breekt met kracht de tralies en.... opent het raam. Vlieg!…

De dorpsgek wordt hij genoemd, zijn naam blijft ongenoemd.. door argus-ogen bekeken schuilt hij onder zijn geurende deken Hij scheldt en vloekt dus wordt vermeden. De dorpelingen zijn imuun voor zijn oorlogs-verleden... Niemand heeft behoefte om ook maar iets van hem te weten. Gebombadeerd tot dorpsgek, de rest is vergeten…

hoe ameland wordt getroffen door een windhoos terwijl naakt nog verboden is bij Callantsoog en Schoorl als vader van dertig wanneer jij annemarie verstappen wereldkampioen worden ziet hoor je van mexico en haar schulden die onbetaalbaar zijn geworden bij veertig begint het leven zingt althans het cocktail trio als in miami orkaan andrew…