Alle inzendingen over Victor

Ze spreekt met de stem die mijn gedachten laat stil staan dichtbij haar waar ik haar vloeibare ogen ontdek en weet dat mijn stem haar altijd zal strelen en teder volgen in haar zoektocht naar nieuwe dromen…

De wolken zijn geen getuige. De regen is niet dankbaar. Vogels verstoppen hun vleugels. Mensen spreken alleen nog met hun voeten. En ik ben van steen. Want ik geloof in steen en zie dat elk leven de tijd vreest maar nooit verandert in iets wat altijd zal blijven bestaan en niets meer wenst.…

Liefde in woorden gaat nooit voorbij en is altijd dichtbij schrijven we vrijend en lachen naar de demonen die bang het bloed en het gif met dezelfde woorden en gebeden schrijven in kranten waar rouwadvertenties en beurskoersen niets meer veranderen…

Langzaam lig ik te weken in het bad van vergetelheid en zie ik mezelf veranderen in jouw gedachten tot een dier dat je volgt en spreken leert zoals jouw gedachten mij laten gehoorzamen en waar ik niet meer kan blijven zolang jij me niet verdrinkt in het bad van onze herinneringen…

Met een klein geweten zou ik als een kabouter bij je wil zijn en wachten op een moraal die nog iets kan redden van ons droevig liefdesverhaal.…

In deze zwangere lente zijn ze maagdelijk de dieven die niets meer stelen maar durven te vragen aan hun geliefde dromen of de druiven naar passie smaken en ze zonder bitterheid hun eenzaamheid mogen begraven. Want ze zijn de goden die hun goddelijkheid voor elk minnares willen ruilen.…

Morgen is het licht een belofte en jouw gezicht de boodschap die ik verander omdat je tranen mij nu aanraken met een warmte die me belooft dat je niet verdwijnt met de schaduwen van mijn woorden die je laten fluisteren als de tijd je weer te vroeg wakker maakt…

Wat je stem verandert zal ik koesteren met mijn stilte die je laat slapen zolang ik naar je kijk en weet dat je weer zult veranderen wanneer je dromen dat vragen…

Als daders verstoppen ze hun gedachten in de stilte die ze stelen omdat ze het leven niets meer vragen en alleen een bombastische dood ze nog dapper maakt…

Wachtend met oude boeken ben ik een oude man zonder verhaal en staat alleen het bord met vragende kinderen naast mij en zwijg ik dapper over het einde dat ik zal lezen in het boek van mijn verloren kindergedachten.…

Vraag het de gezichten die van jouw zijn. Ze zullen een masker wensen dat van jouw zal kunnen zijn want je bent voor de eenzaamheid geboren en ik de vloek en het geweten dat je nooit zult missen.…

Wat ik niet meer aanraak is wat ik met woorden verander in de ketting en de ring die je draagt en weer leidt naar het verhaal waar we woorden verzamelen en het einde steeds weer laten verdwijnen in een stilte die ons altijd dapper maakt…

Licht dat vecht in de gevangen eenzame leegte die ik ontdek waar schaduwen bedwingen wat gedachten weer verbergen waar ik niets ontdek Maar bang ben ik niet want ik ben de schaduw die verandert in het licht dat niet meer vlucht en verandert in het steen dat fosielen en dromen bewaart voor mijn…

Blauw van gedachten die voorbijgaan in de gouden schaduw van verdoemde fantasiën. En het licht is zwijgzaam rood van de schaamte die we delen met fantasieloze ogen en woorden die ons laten liggen in de vlakte waar de groene liefde uitdroogt en niets dan bloedende regenbogen achterlaat wanneer wachtende…

Met een buik vol lachende tranen is de clown weer eenzaam in zijn droom bevrijd van de schmink van zijn ziel en is het circus het kerkhof waar zijn publiek hem in de stilte weer de aandacht geeft en laat lachen zoals hij droomt…

Zwijgend maak ik je bang en steel je gedachten met de moed die ik alleen fluister als je naar me kijkt en de foto op iemand anders lijkt…

In de huilende nevel staat hij sterk en kijkt hij zonder zijn magische bril heel stil naar de berg die zijn beul wilde zijn. De strijd is de strijd geweest en gebleven gedood door seconden komt hij weer tot leven. Hij is dapper en hij spreekt met de stem die bergen veilig maakt en kijkt naar ons. Wij die smekend wensen…

Met zachte woorden fluister ik in de nacht die jou verbergt. Teveel zou ik willen schreeuwen. Eenzaam schreeuwen. De nacht zou me vragen waarom ik schreeuw en zoek naar het licht dat bij jou hoort. Het licht dat mijn schaduw verdraagt als jij slaapt en vragend fluistert of ik nog steeds besta.…

Verdwalen is verzinnen wat ik niet bereik met mijn gevangen stem die hulpeloos fluistert met gevonden woorden en de waanzin weer om een aalmoes vraagt.…

Dwalende regendruppels aarzelen waar ze niets bevochtigen en het licht geen regenboog kan vinden die lijkt op een belofte die ik kan verzamelen of weggeven aan de zomer die zijn schoonheid niet wil ruilen voor een oude jas van herfstachtige buien.…

Zo ben ik weer hier en staat de tijd mij toe te beginnen met een ochtend die woorden bederft en de regen koestert als de zwijgende boodschap van weemoed over een warme nacht en gedachten die herinneringen verleiden maar uiteindelijk niets meer verzinnen en alleen een tergende kater beloven…

Vreemde blikken wachten niet Vreemde blikken vragen niet naar de pijn die hem achterlaat in het dode moment en de brandende gedachten op de berg die hij geel wil verven. Hij springt geraakt en stijgt op met een versnelde wraak. Want hij is de vreemdeling die lijdt maar niet sterft en zijn fiets…

De nacht zal ons verstoppen en beloven wat we fluisteren met de woorden die elk licht laten verdwijnen met de blijdschap dat we zonder dromen nog steeds verdwaald zijn.…

Wat ik nu zie wil ik verliezen. Want je huid is een spel dat ik met gestolde ogen speel. Zacht wil ik blijven waar je nu slaapt want de liefde is het woord dat we laten komen en een stem geven die gulzig met onze lippen speelt.…

De muziek heeft de tijd verloren en stampt met de oude vrolijkheid die weer is begonnen. Stemmen staan nog stil. Schmink is plezier en de koude zon glimlacht zoals de maskers en de wagens wachten en kilometers lang deze dag versieren met warme kleuren omdat de tijd het vraagt en de mensen het wensen als dwaze…

Zoals haar verdriet zoekt ze haar woorden in de koude stilte die haar laatste gezelschap lijkt en schrijft ze woorden die wachten op woorden. Haar ogen zijn de dromen vergeten die haar lieten wachten en denken over de liefde die haar niets ontnemen zou wat momenten beloofden die ze volgde…

De stenen zijn haar ogen want ze zijn verborgen in het wachtende gezicht dat slaapt en haar dromen bewaakt en de eenzaamheid niet meer laat geven wat ze in de dood ook niet meer wenst…

De dood is een schilder met de naam die hij verbergt in de kleuren die gewonden een naam laat fluisteren en hun ogen geven wat ze tekenen met machteloze gedachten zoals hij hun lijden wenst en ze in hun achtergebleven verdriet bedankt met de stilte die niets meer verbergt…

De muren beschreven ze met scherven over de waarheid die al het glas van de werkelijkheid verwoestte en de stemmen deed fluisteren achter de muren die de leugens beschermden en hun gedachten beschermden omdat de muur hun laatste boodschap was…

De avond is een woord en een echo die terugkeert met de fluisterende schaduwen en mijn gedachten aan jou. Zoals die avond je weer brengen zal waar ik droom dat je spreekt en fluistert wat je dichtbij mij niet meer vergeet als elke avond je weer zal meenemen en ik alleen maar kan schrijven dat ik…