Alle inzendingen over Sluiproute van de ev

De verf die aarzelt in de kwast, het doek dat droog blijft, omdat iemand dreigt te kijken. De hand die boven de toetsen hangen blijft omdat de speler weet dat muren horen. De pen die letters absorbeert om het verhaal onleesbaar te doen zijn voor een geheime dienst. We moeten onze woorden doven en onze handen zwijgzaam maken…

Alles even buiten beeld geraakt toen jij daar vóór kwam staan: de tuin, het dagelijkse huis, de avondkamer nakijkwerk. Niets zal ook ooit nog eender zijn, of liggen in hetzelfde licht, zelfs bij een stap opzij: het verre dorp, de wagen met de os. Ik zit er niet zo mee, zolang jij blijft mijn uitzicht op het verre sprookjesbos…

Ik weet dat jij er bent wanneer de tocht mij overvalt, het dal mij opslokt, het pad steil afloopt en stenen zeer doen aan mijn voeten. Jij zegt: kop op, als je eens omhoog keek, jongen: pijnbomen staan weer in bloei en uit de rotsen groeit een plant die hen in spleten breekt, alles zal vlak worden, ooit. Ooit alles vlak: het…

Zingen, hoe de donkre wereld zijne ronde reize gaat; zingen 'lijk de merel merelt 'lijk de nachtegaal, die slaat; Zingen, blind, 'lijk vóór alle eeuwen 't laaien van 't onnozel licht; zinge' als zon en maan, flambeeuwen aan het duisterst aangezicht; zingen: vreugde en smart, gesmeten, al wat gloeit en al wat rijt aan de gapend-geer…

Als ik er niet meer ben deel me dan uit als brood onder de levenden en weet... tussen de klaproos en de korenbloem stond ik te wuiven als graan gedenk mij wanneer de halmen rijpen of als de leeuwerik ten hoogsten hemel stijgt aanhoor de elegie van pijnboom en plataan denk hoe ik was genegen het zachte oeverlis onthou de vuurdoorn…

Langzaam de trechter vergetelheid binnengezogen bleef zij houden van haring met uitjes voorgeschotelde hapjes bij beetjes met een gebit klepperend genoegen genoeg nooit genoeg en altijd geholpen bij happende hahap ja zo zo goedzo hahap. Zo wordt van ieder het laatste het eerste en is elk menselijk eind een bijna mensloos begin…

Mijn kind, dít droomde ik: je schamele geboorte en je open blik… En dat je spreken ging en ik je vóór kwam zingen: Zeg ken jij wel de mosselman, die woont in Scheveningen…? Maar ook vertelde ik je in de tuin over de dwergen van Svart Alfa Heim, bewaarders van de schat der Nibelungen. Zo schiep ik als vanzelf in jouw bestaan besef…

Dit is een ironieuwsbericht. Mijn moeder zat destijds in een gesticht. Ze is er ongewenst niet overleden. Ze heeft er weinig schade aangericht en de geboden therapie aanbeden. Toen werd zij naar een dof bejaardenhuis gebracht. Tot dusver het journaal van ooit een nacht en over naar de weerman van het heden: Er wordt een handvol najaarsweer…

Soms vallen hele stukken weg uit verzen, soms zijn het een paar letters hi.. en da.. die puntje puntje pijnigen je hersens, totdat je zoekend zoekend vindend vindt, verdubbelt wat je ooit eens had als kind en schrijft de ware poëzie hihi dada…

iets willen schrijven dat is niets dan tijd verdoen doorstrepend wat je schreef opnieuw schrijven en ook dat weer schrappen aangezien wat je gedacht had slecht bleek maar bij nader inzien nog zo gek niet was misschien zelfs bij benadering het beste hoe- wel uiteindelijk toch ook alleen maar bij benadering en dus zo ongeveer precies niet…

Helder is iets willen schrijven wat is en dat is iets willen schrijven over wat is dat dat is dat of wat is wat en intussen nog veel meer onna- volgbare volgzinnen die geen volzinnen zijn of wilen zijn of misschien wel kunnen zijn Helder is dus zeer diffuus maar toch duidelijk ontelbaar…

ik las een lijvig boek het zei me niets het ging over de oorlog lang voorbij, maar nergens woorden over roepen in een waterput zonder echo of antwoord. ik kreeg een document in handen over kruiend ijs en hoe de tijd kan kruipen wanneer angst de schotsen zichtbaar maakt, maar nergens iets te vinden over liefde tot de lippen. ik opende…

Zoveel weemoed in het vergezicht waarop jij lijkt blue eyes, zoveel blue sky dat er stapels wolken aan onderdoor gaan. Zoveel zomermelodie in de speler rond je oren en in je hoofd: pijn zingt rond Zoveel weemoed in de wereld lief, zoveel, takken van bomen kraken onder dat gewicht bij wijze van winter en liefde wordt heilige pijn, een…

Filmfragmentjes met jou, compact en 5 seconden: de schepping van een godsoogdoosje Met aanzien van jouw open blond en blauw moet er gedacht zijn dat het zo wel goed was. Het wordt een lied: hoe mooi is het bewegen van jouw lief gezicht dat oefent op een schuchter blooslachje. Vangen, denk ik, vangen jongen, in een gedicht.…

Heb ik je ooit teleurgesteld, het moet geweest zijn als een bosrand grenzend aan weiden, een versomberen van licht en geurend gras. Heb ik je ooit teleurgesteld, het moet geweest zijn in de scherpte van een strandwal of een waterkering, dorstige vloek van de najaden. Heb ik je ooit teleurgesteld? Ik kan mij slechts herinneren het…

Ik weet: noch van jouw leven noch ook later van je dood blijft er een stoffig huis achter in de herinnering die dan door de hemel waait. Nee, hoe ook de seizoenen over elkaar uitgebuiteld zullen zijn, en de jaren voor altijd zwijgen, alles zal buiten zijn van zon en liefdestuin een nooit verdwijnen van vlinders in struiken.…

...Want in Roemenië goddelijk apathisch waar al meer dan tien jaar geleden een god werd weggezonden omdat de mens hem niet meer moest draaien steden langzaam om de as van de inflatie draaien de nek om dragen vrouwen het hoofd in doekjes voor het bloeden de jaren vijftig wederopbouw veegt men straten die nog vol bladeren waaien zullen…

Eerst laat zij als kind de koude moeder achter, wrijft zich wat eerstelingslicht uit de ogen: er komen klokjes, er aarzelt groen. Dan gaat zij voorzichtig lopen met het vermoeden van een feest verderop en later en bloost het veld, waar haar voeten gaan. Maar dan bevangt haar een hals- over-kop van levensliefde en buitelt zij over…

Zij laat als kind een witte moeder achter, wrijft zich wat eerstelingslicht uit de ogen: er komen klokjes, er verzamelt groen zich in eentonig groene regenbogen. Zij gaat aarzelend lopen en vermoeden dat er een feest broedt verderop, of later. En heel het veld bloost waar haar voeten gaan, want twee, drie tinten dragen haar op handen.…

Dat jaar, The Beatles bloeiden, moet er heel veel zonlicht zijn geweest. Dat jaar, mijn vader sloeg een hoek om, moeten er onaardse luchten zijn verwaaid. Dat jaar, in jou wakker geworden, moet zacht geritsel te horen zijn geweest in bomen waar al fruit kwam rijpen. Dat jaar was dus vol onbestendigheid, en ik die week na week maar sliep…

Het meisje opgezweept, muzikaal paard van een gedegen stal: ja mijn moeder en mijn vader ook jazeker als het raam open stond en de geuren van de klanken als grashalmen binnen kwamen zweven zo einde zomer… Het meisje moet van alles, om iedereen om kijkers en vooral om ouders die zo rusten op haar schouders. Het meisje moet en weet dat…

Als jij er niet bent valt alle beweging weg uit de dagen. Het spoorschrijven in natte autowegen, waar bomen deinen en het wachten langs de kant een oversteken weifelt. Het sukkelen in een fietsdrafje over zandpaden, die vertraging waarmaken. Het voetstoots een boswandeling beginnen, waar kraaien uit de bladeren opscharrelen en triest…

Als jij er niet bent valt alle beweging weg uit de dagen. Het spoorschrijven in natte autowegen, waar bomen deinen en het wachten langs de kant een oversteken weifelt. Het sukkelen in een fietsdrafje over zandpaden, die vertraging waarmaken. Het voetstoots een boswandeling beginnen, waar kraaien uit de bladeren opscharrelen en triest…

Vervarelijk festijn voor onverzaadlijk dorsten: zo hebben ze u gekend, bij smaad- of smeek-gebaar, die, donker van begeerte of heller liefde klaar, van u besmaald misschien, misschien u tarten dorsten. o Bralle broeiïng van het schroeiïg-hete haar dat ge als de kromme vlam van ene toortse torste…

Wanneer de liefde wordt gewild, zoals het bouwen van een huis, dan is er wel een mooi gebouw, maar staat de wereld stil. Want dit is juist wat liefde wil: het dak eraf, de brand erin en hartstocht ongeremd.…

Toen we jonger waren en Den Haag een stad vol ijs en weder dienende was: het gymnasium een winterfeest omdat de wereld rondom er zo licht en begaanbaar was als nooit. Wij liepen er yeah yeah yeah met West Side-stoerheid in benen en fingersnap zomaar het paradijs binnen bij Tuschinsky-Metropole, welwillend toegeknikt door Eline Vere, lieve…

Nu komen met een laken zusters witte bergen van hem maken en dalen. Ik hoor het kraken van hun schoenen. Nu is hij mooi en licht en heeft zijn strak gezicht voor altijd ingedicht in dit bed. Dit is het uur waarop de namen van mijn vader voor mij komen staan in al hun vreemde stemmen; dit is het ogenblik waarop mijn moeder in het dodenhuis…

Sinds ik je ken draait geen leven meer om kind of kraai haard of schoorsteen Sinds ik je ken ga ik stiekem mijn dak uit ontvlucht ik een onzichtbaar huis Dan vind ik je daar in mijn dromen die wild zijn je zit op de pannen je hangt uit de ramen hoe gekker hoe beter want dat is toch eigenlijk liefde in optima forma…

Gisteren ruzie, alweer verdwijnend tussen coulissen, doek dat viel voor het gebuig van de speler, reprise, zweet in zweet uit de kleedkamer van de ziel, hij weet: zijn spel was slecht maar god verdomme het publiek Het leven als toneel of film, en niemand weet meer beter, tenzij een ander iemand roept cut, of eenvoudiger kut en terugkeert…

Het was deze ruigte tussen jou en mij: emotievolle woorden, hoorn op de haak. Was het een ruzie op berghoogte, gletscherijs, was het eeuwige sneeuw? Wat het ook was, laat eerst de regen komen en dan spreekwoordelijk de wisseling van licht, de bron.…