Alle inzendingen van Marion Spronk

natuurlijk is het dom gedroom dat vrede kan bestaan ooit heb ik het gedacht als kind toen ik niet helder zag vrij jong heb ik al gevoeld hoe veel gelogen wordt valsheid en bedrog zag ik in grotemensen ogen ik wil niet lopen aan de lijn van onverschilligheid en ego ik hoor de geheime melodie van trillende vlindervleugels…

ooit was er eens een vrouwe haar naam Justitia zij was een wijze rechter loste geschillen op men knoeide met haar zwaard zodat haar kracht verminderde de balans van goed en kwaad raakte uit het lood corruptie, macht en geld ondermijnden haar gezag rechtsgang werd een mijnenveld van stroperige dossiers…

er was eens een ezel die zich drie keer stootte aan dezelfde steen die midden op zijn pad lag de eerste keer was het donker de tweede keer had hij dorst de derde keer was hij verliefd hij zag niet waar hij ging hij leerde aan zijn nageslacht dit pijnlijk fenomeen elke ezel echter zal zijn eigen hoeven stoten .…

huilen naar de volle maan als wolven in het bos het gemoed raakt in de war door haar zachte glans tel tot tien als je wat zegt maan maakt vreemd loslippig stap niet in een heksenkring zij zal je ontvoeren sprookjes worden waar in een volle maannacht .…

rokjesdag, o rokjesdag dolle dag in Lente vrouwen willen in rokjes met hun witte benen op zo'n dag zijn ze licht-zinnig winterkleren in de kast zie het luchtig, lachend lopen gezichten naar de zOn gekeerd vandaag een mooie rokjesdag met vrolijk, zwierig deinen .…

natuurlijk is leven niet volmaakt maar niemand had dat beloofd niet elke dag vuurwerkpijlen die de hemel bereiken waarom stilstaan bij ‘t niet gehaalde kijk naar wat er wél lukt wat voedt jou, kan je zelf geven is daar evenwicht? leg de lat wat minder hoog voor innerlijke vrede .…

het drakenei gloeit in het woestijnzand Rode draak groeit krakend verbreekt het vurige wezen een weerbarstige wand zie, hoe vleugels zich vanzelf spreiden in gekende gebaren kinderen en dichters kunnen nog vliegen op rode draken…

ik zoek een murmelbeekje waar nog woorden zijn geschetter en geschreeuw zijn daar niet te vinden in het water onderdompel ik mij, met een diepe buiging geef mij over aan het ritme van het zachte vloeien mijn beek is overal als ik haar horen wil zij vraagt om de bereidheid ego af te leggen .…

ze houdt haar mond uit angst voor ongenoegen steeds meer raakt ze bekneld haar man maakt haar onvrij geen dialoog is er dagen worden schraler woorden raken opgedroogd alles lijkt taboe haar stuwmeer vol woede stijgt emoties klotsen hoog de dam zal breken éer zij er aan stuk gaat…

hoor, hoe in het stille bos een engel virtuoos snaren weet te strelen die licht verspreiden kom, sluit je ogen voor al het rumoer dat in deze drukke dagen dreigt te overspoelen een engel speelt ingetogen voor wie wil afstemmen .…

nergens op aarde is een plek zonder duister iedere mens neemt overal zijn schaduw met zich mee gemompel over verlichting blijkt een loze kreet elke geldbeluste goeroe weet dat in zijn hart als dag en nacht zijn wij duaal in ons zijn elke dag een kloppend hart tussen hoop en vrees .…

als ik het even niet meer zie klim ik op een laddertje stof de zwarte wolken af die rondgaan in mijn hoofd ik ontdek nieuwe zachtheid vind bloemen onder 't stof veertjes van troost stuur ik naar wat oud verdriet al heb ik hoogtevrees ik klim die ladder op .…

deuren sluiten zich nu wintertijd er is zelfs luiken blijven dicht als gure noordwester waait mensen verschansen zich in hun binnenkamers steken haard en kaarsen aan voor verwarming van gemoed ik droom van een lentedag appelbloesem met rode randjes .…

hoe zouden wij innerlijke rust kunnen afdwingen door rederneringen van het verstand? een toegeknepen vuist kan evenmin water vasthouden het sijpelt door de vingers vogel en vlinder behoren toe aan hun element met eigen vleugelslag ogen sluiten voor geruis van de kwakende wereld vraagt om stille inkeer…

kon je het verdriet voelen van zo velen om je heen het eelt op je ziel zou smelten in mededogen nog steeds heerst het taboe pijn niet te mogen tonen flinkheid en aanvaarding zijn als deugden aangeprezen zie de mens in kwetsbaarheid elk harnas heeft roestige gaten geen robots zijn wij met wachtwoord op ieder lijf staat DOOD geschreven…

ziet de duif met de olijftak wel zijn tegenbeeld? gehelmd, met prikkeldraad staat hij opposiet wit is nooit helemaal wit zwart niet helemaal zwart vrede wordt snel uitgesproken waar haat in harten gist de leeuw vreet het lam op als de herder niet hoedt Vrede is meer dan een woord zij wil worden beleden…

de zang van een nachtegaal heeft mijn ziel gevoed ik weet niet meer of het in Spanje was het kan ook Frankrijk zijn al het relatieve verdween achter elke horizon zelfs de handdruk van Macron met Trump loste op in drukletters die verwaaiden in het moment .…

zij grazen vredig deze zondagmorgen hun huid licht op glanst in de voorjaarszon een suizelwindje voert uit de verte klanken aan van de oude dorpskerk als oproep tot gebed het groene lover omlijst koeien in hun wei…

er hangen gedichten als fleurige linten in mijn poëzieboom zwarte draden zie ik die droevig zwaaien in mist van melancholie tinkelende klanken hoor ik met lichte humortonen zij sprankelen zo blij mijn poëzieboom ontvangt in stilte wat zich aandient vanuit geworteld zijn…

ik zie ze lopen door de eeuwenoude beukenlaan Benedictijnen brevierden hier verzonken in gebed adellijke ongehuwde dames woonden in de Renaissance tot hun levenseinde op deze kostelijke plek verwaaide eruditie zweemt vanuit een ver verleden…

door zijn gedachten vormde hij een loodzware kei die hij dagelijks meetorst als zelfgemaakte zwaarte hij leunt nu op een stok die hem ondersteunt de zon kan hij niet zien door het voorover buigen kon hij toch lichtheid zien van groen en luchtigheid…

je was een fiere boom spreidde je takken voor vele vogels die in jou nestelden in het Arboretum staat jouw essentie als sierlijk kunstwerk geworteld in de grond ik buig voor jou fiere boom bewonder je vorm…

wij dompelen gedachten in de kaasfondue roeren stevig rond vóor er wordt opgedist beurtelings komt hier lief en leed voorbij in het zeker weten van het veilige vertrouwd zijn verbondenheid wordt gedeeld aan een ronde tafel…

nog staat ze huiverend in haar bronzen blootje wachtend op ritselgroen van omringende bomen een zilveren baan van licht spoelt rondom haar voeten die koud zijn na de lange winter de stilte spreekt haar naam zij luistert roerloos…

zwijgend kijkt ze met nietsziende ogen naar al die titels van ongelezen boeken ze zoekt zich zelf waar te beginnen met alle raadsels die het leven stelt? starend tast zij in een geopend boek verwondering zal steeds haar drijfveer zijn…

zwart-witte winterets in haar achtertuin tijdelijk tonen bomen koude schoonheid zij wachten als stille sneeuwdragers met hun lichte last roerloos ingekeerd in de lente zullen duiven tortelen…

in het circus weerklinkt luid gelach als de oude clown over zijn eigen schoen valt een glimlach of geschater als de spiegel met menselijk gestuntel ons wordt voorgehouden we vallen en we staan weer op al schrijnt pijn als paukenslag…

ik ben in ijzelmolecuul een sneeuwvlok, regendruppel in elke vorm die is ik ben in wolkenjacht daarboven en beneden ik ben besneeuwde bergtop ik ben de golfslag van de zee lichtglinstering op meer het onbetreden gras ik ben ontladend onweer de lava van vulkaan de oerschreeuw van de mens ik ben bezieling van wat is leven en dood…

toen ik het niet meer wist ging ik naar de strekdam wachten op de vloed als altijd dreven wolken boven mijn hoofd voorbij in onaangedaanheid ik luisterde naar golven die beukten op de blokken zij droegen mij ik vroeg de vogels die naar voedsel doken: "Wat nu?" Zij schreeuwden slechts: "Mens, Leef!"…

ik zie ze lopen in de straat ogen staan dof monden zijn verbeten ze lopen en regelen verdwaasd door kerstsleur die zwaar op schouders drukt lijstjes worden afgevinkt moeder wordt geparkeerd in het rouleersysteem appjes zijn goedkoper schelen tijd en zegels geef mij maar boerenkool…