zij is verschroeide aarde
wie haar bezat, heeft haar verzengd
en liet slechts sintels na
zij is een schim, een schimmel in de nacht
een postkoetspaard slecht afgetuigd
een magere merrie zonder zadel
die zich bijna benaderen laat
zij hinnikt niet, zij heeft het graag
als men haar flanken streelt
zij wenkt, zij zwenkt, ontwijkt
de sporen…
hoe de excellente dichter dood wil gaan?
misschien zoals george bernard shaw
die bij het snoeien van een perelaar
een tak brak en viel
vierennegentig jaar na zijn geboorte
en als mijn asse dan
vermengd met deze van mijn lief
is uitgestrooid op het tuinpad en de rozen
denkt de toevallige bezoeker
hé die witte stof is vast iets tegen slakken…