Het leeft als het zweeft
langzaam daalt 't
en niets haalt 't
bij zo'n wonderlijk schouwspel als dit.
Het dwarrelt
het scharrelt
door de lucht
als een zucht
en dit alles zo smetteloos wit…
In de schaduw van een grote boom
de ergste hitte wat ontvlucht,
leg ik mij neer en tuur wat loom
naar de bijna oneindig lege lucht,
waar net een wolkje de zon passeert
meegedreven op een zachte wind.
Ik kijk hem na geamuseerd,
het is net een spelend kind
onwillekeurig lach ik terug
en zwaaide zelfs heel even,
maar mijn geesteskind was veel…
Die spiegel daar
aan gene wand
meldt zonneklaar
elke dissonant,
wie haar passeert
blijft even staan
soms gepikeerd
soms ook voldaan,
misschien een haar
die men ontdekt
een vast repertoir
voor men vertrekt.…