ZO, WAT NU?
---------------------------
---------------------------
de woorden zijn gekomen en ze zijn gegaan,
Ik zit hier ziek te wezen.
de telefoon rinkelt, de katten slapen.
Linda is aan het stofzuigen.
ik wacht of het leven,
of dat het sterven wordt.
ik wou dat ik wat moed bij elkaar kon schrapen.
hoe je het ook bekijkt, je bent de klos
maar de boom daarbuiten weet nergens van
ik kijk hoe hij beweegt in de wind
in de late middagzon.
er is niets meer te zeggen nu,
alleen maar wachten.
ieder voor zich komt hier alleen voor te staan, voor dit
Oh, ooit was ik jong,
Oh, ooit was ik zo ongelofelijk jong!
---------------------------
---------------------------
... -----------------------------------
-----------------------------------
vertaling van het gedicht: So Now van Charles Bukowski:
----------------------------------
----------------------------------
Kunst is wel degelijk de meest zinloze, maar daarom zinnige activiteit van de mens.
Ik heb hier twee gedichten van Charles Bukowski: So Now en YES YES, waarvan ik er één vertaald heb in het Nederlands.
-EN NU- heeft hij geschreven aan het eind van zijn leven, hoewel het niet zijn allerlaatste gedicht was, maar wel zo gezien zou kunnen worden.
Het is zo simpel en eerlijk, geen opsmuk, zoals hij het altijd deed, geen strakke poëzie regels, maar in mijn ogen een ontroerend mooi gedicht in.
Hij heeft op 75-jarige leeftijd de diagnose leukemie gekregen, misschien wel veroorzaakt door een heel leven zeer zwaar drinken en roken, maar misschien ook zelfs niet.
Hij zit ziek en misselijk thuis en schrijft dit gedicht.
Zonder zelfmedelijden, maar met een berusting en terugblik op alles en of het uiteindelijk een soort zin had. Hij heeft veel woorden bedacht en geschreven, ze zijn gekomen en gegaan, hij heeft ze achtergelaten in zijn boeken en gedichten.
Maar het leven gaat gewoon door: de telefoon rinkelt, hij neemt hem niet eens meer op, de katten slapen, zijn vriendin stofzuigt.
En buiten gaat de natuur en het leven gewoon onaangedaan en los van zijn bestaan of niet bestaan door, in de laatste stralen van de middag wuift de boom voor zijn raam in de wind.
Hij denkt: met een kleine opflakkering van hoop: misschien red ik het nog en blijf ik leven. Of ga ik dood, dat kan ook. Het ziet er slecht uit.
Ieder mens moet op een dag dit in de ogen zien, het besef dat je dood niet ver meer is.
Hij heeft niks meer te verklaren, hij hoeft geen opzienbarende gedachten of ideeën de wereld in te slingeren. Ook dat komt nu zinloos over. Hij berust, niet eens met veel weerstand in zijn lot, na alles wat hij gedaan heeft en meegemaakt in zijn lange leven.
Dan kijkt hij nog terug tot helemaal zijn jeugd, toen hij aan de andere kant stond hiervan. Ooit was ik jong, zo ongelofelijk jong. Elk woordje vind ik, bewust of onbewust, precies goed. Ik denk dat hij dit intuïtief schreef, zonder er heel veel over na te denken, maar persoonlijk vind ik het op een of andere manier aangrijpend.
Hij kon ook hele mooie-vieze liefdespoëzie maken, naast schokkend harde en met platheden en seks doorspekte verhalen en poëzie, maar in feite was hij het schoolvoorbeeld van de ruwe bolster met de blanke pit.
Hij is hier niet vol spijt, schaamte, verdriet, hoopvol, trots, sentimenteel. Wel weemoedig. Hij kijkt naar de jongen die hij ooit was, vol energie en krachtig, gezond, jong. Dan de chaotische, soms zware, soms prachtige, meest domme en fantastische beslissingen en dingen die hij heeft gedaan.
Nu is het allemaal achter hem, alsof het gisteren was dat hij jong was. Wat rest is een berusting: dit was waarheen ik gegaan ben, ik heb mijn werkstuk ingeleverd. OK, en wat moet ik nu doen, God? Is er nog iets wat ik hieraan kan toevoegen? Of was het sowieso al een slechte grap, het leven? Dat zie ik ook hierin naar voren komen.
Maar wat vooral naar voren komt, is een berustende toon, met een kleine sarcastische ondertoon naar God toe, zo van: ik heb al deze shit gedaan, en nu? Hij ziet ook in dat het bijna niet uitmaakt, wat hij gedaan heeft in zijn leven. Het lijden, de prestaties. Hij is de illusie armer van zijn jonge zelf, dat het leven hem iets geweldigs zal gaan bieden. Hij heeft het nu gedaan, en komt min of meer tot de conclusie: was dit nu allemaal nodig? Om uiteindelijk toch dood te gaan.
Dit is natuurlijk de kern van het menselijk dilemma: heeft het leven sowieso zin, al het lijden, al het streven, als je uiteindelijk toch dood gaat alsof het allemaal niks uit maakt? Als het uiteindelijk toch tot de dood leidt, wat heeft het allemaal voor betekenis? Het leven gaat sowieso door, met of zonder jou. Dus nu is hij niet meer jong, en heeft het perspectief omgedraaid.
Het woordje 'ongelofelijk' is trouwens waar dit hele gedicht om draait.
-----------------
SO NOW? (Charles Bukowski)
the words have come and gone,
I sit ill. the phone rings, the cats sleep. Linda vacuums.
I am waiting to live,
waiting to die.
I wish I could ring in some bravery.
it's a lousy fix
but the tree outside doesn't know:
I watch it moving with the wind
in the late afternoon sun.
there's nothing to declare here,
just a waiting.
each faces it alone.
Oh, I was once young,
Oh, I was once unbelievably
young! ...
Zie ook: http://twoballoons.123website.nl/
Schrijver: Simon K., 5 september 2023
Biografie van deze schrijverGeplaatst in de categorie: filosofie
jong
116
Geef je reactie op deze inzending:
Inderdaad, schrijver willen zijn is iets heel anders dan echt het in je hebben, iets te zeggen te hebben of talent te hebben.
Dit is aan één kant wel hard om te horen. Ik ken dit gedicht heel goed. Een paar zinnetjes springen er uit, en steken zelfs, zoals de bibliotheken staan vol met doodsaaie boeken, en het moet een soort roeping zijn. Ik durf het bijna niet te erkennen dat ik het waarschijnlijk niet ga maken als schrijver, want ik heb er veel voor opgegeven, en ook wel talent.
Maar goed, zal ik het dan maar opgeven en gewoon rustig buiten gaan wandelen en me niet druk maken? Ik heb toch wel wat zelfkennis ook opgedaan door dingen op papier te zetten.
Maar nu heb ik via YouTube ontdekt wat er werkelijk aan de hand was.
En als je dan mijn oude gedichten doorleest, die waarschijnlijk allemaal teveel op mijzelf gecentreerd zijn, is het zonneklaar. Nu ik het weet, zie ik het. Ik zou graag dat één zinnetje of één klein gedichtje van mij zouden worden opgepikt in het Nederlandse taalgebied.
Maar goed. (Mijn zelfdiagnose was narcisme, iets wat veel dieper is dan in spiegels kijken), en ik ben er niet blij mee, maar het is niet anders, en het verklaart, voor mij persoonlijk, alles. Het is triest. Maar goed, heel veel dank voor uw reactie. Ik kende dit gedicht heel goed en het is een soort goedbedoelde waarschuwing aan would-be schrijvers.
Groet Simon
"Wees niet zoals zoveel schrijvers,
wees niet als al die duizenden
mensen die zichzelf schrijver noemen,
wees niet duf en saai en
pretentieus, wordt niet verteerd door eigen-
liefde.
de bibliotheken van de wereld hebben
zichzelf in slaap
gegaapt
om jouw soort.
maak het niet nog erger.
doe het niet.
tenzij het uit
je ziel komt als een raket,
tenzij je stil houden je
tot waanzin zou drijven of
tot zelfmoord of moord,
doe het niet
tenzij de zon in je binnenste
je ingewanden verbrandt,
doe het niet.
als het echt tijd is
en je uitverkoren bent,
doet het 't
vanzelf en zal 't het blijven doen
tot je doodgaat of het in je
doodgaat.
een andere manier is er niet.
en die is er ook nooit geweest."
ik dank jou!
Ik heb nog eens gedacht over dit gedicht, en ik denk dat je Bukowski ook wel een absurdistische schrijver zou kunnen noemen. Want hij voelt dat de wereld/het leven een soort slechte grap is, eerst je best doen en leren en werken etc. en op het eind ga je toch dood. Dus dan kun je net zo goed voluit gaan, gek doen, lekker leven zoals je het uitkomt, want het maakt toch niet uit. Of leven volgens je eigen regels.
Maar hij hield niet van fake of bange, burgermensen.
Hij had meer waardering voor een eerlijke boef of hoer. Hij herkende wel de mensen die net als hij beseften dat alles een show was, met ook zijn mooie momenten. Kortom: durf te leven is eigenlijk zijn grondgedachte.
Ja, ik vind dat gewoon interessant. Dus existentialisme is min of meer door Nietzsche op de kaart gezet, zonder dat hij het wist.
De mens kan en mag en moet zelfs zijn eigen leven maken en vormgeven.. En Sartre doet het nog eens over: verantwoordelijkheid nemen en betekenis geven.
En Camus is dan een absurdist en een humanist. Dus ik zie Bukowski vreemd genoeg ook zo. Hij is, ondanks alle verhalen en gedichten over alle viezigheid en seks en leven in de goot, toch een echte humanist. Een ruwe bolster in een heel gevoelige, zelfs, blanke pit.
dankjewel Simon, voor deze bijdrage!