keilen
hij kantelt de platte steen
om en om en om
wit als een bevroren winter
wat had je dan verwacht
vraagt een stemmetje
ik ben de tijd niet, tijd komt uit verlies,
ik draag enkel de tijd
als je mij meeneemt, verandert
er niets
er volgt een ketsend geluid
beiden verdrinken, huiswaarts
tegen de klok in
Geplaatst in de categorie: psychologie
Een mooi gedicht Kerima.
Blij dat ik u weer eens mag lezen.
Mooi kiskassend gedicht!
Niet wegwerpen he!