Mijn-Museum, Beringen
ik zwem baantjes
bij dertig verdrinkt het tellen
door het gesplash van krokusmeisjes
die als zeemeerminnen hun gezang loslaten
op nog borsthaarloze vleermuisjongens
ik glimlach om deze zoete tijd
en keer terug naar mezelf
watervrij drijven mijn gedachten
naar boven, een luchtbel aarzelt niet
en hapt in zijn eigen vrijheid
ik open mijn handen van binnen
naar buiten waar gedempte schachtbokken fluisteren
over de tijd die niet stil staat
een koeltoren vult het raam
als een hemel zonder regen, een donker lichaam
nabij de mijnkathedraal
ik heb nog even
om te duiken in mijn jeugd, de bewegwijzerde
wandelweg te volgen op de bezaaide terril
het panorama van mijn jeugdjaren
... De mijnterreinen krijgen langzaamaan een andere bestemming met bescherming van bepaalde gebouwen, schachtbokken enz.. Een 'zwemparadijs' is al uit de steenkool verrezen. ...
Schrijver: kerima ellouise, 20 februari 2015Geplaatst in de categorie: woonoord
Mooi geschreven
Ben je hier blijven volgen maar kon niet meer reageren volgens mij gaat het nu wel lukken hoop ik toch
Dertig baantjes zwemmen met een glimlach :-)
Kompels met verweerde knuisten zullen met satijnen woorden jouw huid drogen.
Je brengt alles wat nog niet gedolven naar boven, Kerima.
Om het in warmte om te zetten.
Puik!
Mooi dit veranderende gebeuren in het Limburgse in een gedicht gezet
als een caleidoscoop draaide dat rond en rond
daarbij beschreef je als herhaling de vormen die voorbij trokken.
Mooi Kerima.