tuinkabouter
de tuin, nog roerloos stil
houdt halverwege op
een poëtische adem vult het onzichtbare,
nevelt gedachten die langzaam
de zomer vergeten
niets is eeuwig in dit leven, fluistert iemand
al zijn we aldoor onderweg
mijn handen volgen de krullen van een wilg
ook hij vermijdt het sterven
de herkenning
die ik vanbinnen bewaar
Zie ook: http://www.youtube.com/wa...ch?v=k9LfbLVpip8&feature=share
Schrijver: kerima ellouise, 16 oktober 2014
Geplaatst in de categorie: psychologie
Ik moet trouwens ook nog ergens een kabouter hebben staan,verstopt in het groen.
Staat er al eeuwig geloof ik, een nadenkend baasje met een vuistje omhoog...
Heel mooi, maar misschien gaan we daarna toch verder?