NA ZIJN DOOD
Het was uit medelijden
Dat hij aan haar begon
En ach, hun schrijversliefde
Die was toch al voorbij?
Bruusk weggevaagd haar
Fundament
Eenzaam in de krater leek ze
Kafka’s Kever, weerloos op
Zijn rug
De laatste eisprong ver voorbij
Restten haar huidhonger en dood
Hij had het zo beter gevonden
Zijn besluit stond immers vast
Te vaak zijn schild bekogeld met
Hard fruit
Geplaatst in de categorie: literatuur