een bed vol onkruid
haar schoot is verdord
het liefdeloze zaad was
te schraal om te ontkiemen
zij, die zo verlangend was
naar morgendauw, welke
haar vruchtbaarheid zou geven
onhoorbaar liep de leugen mee
verstopte zich in de lentebloem, hij
slingerde zich om de tere roos
vertrapte de onschuld, en vulde
het bed met distels en netelblad
overwoekerde de liefde
nooit zal zij haar arm
vol met bloemen mogen hebben
geen tere geuren kunnen wiegen
leeg en kleurloos
blijft het bed, daar
waar de hemel was beloofd
Geplaatst in de categorie: verdriet