De dood van een poëet
Ze hangt haar dichtersjas aan kale bomen
als vangnet voor de stemmen in de nacht
die drijvend op de wind worden gebracht
door sluimernevels van ontslapen dromen
en morgen zullen hun verhalen zacht
over die oude jas zijn neergekomen
om aangedaan in het gevoel te stromen
als muze waar ze lang op heeft gewacht
maar blijkbaar heeft zij zich daarin vergist
kan ze het dichterschap nu wel vergeten
want haar verwachtingen zijn uitgewist
de jas is door de storm uiteen gereten
haar eigen schuld omdat ze stiekem wist
dat de stof allang dradig was versleten
Geplaatst in de categorie: algemeen