pruik
Ik heb je ooit de liefde verklaard.
Nu ja, zaterdag, om precies te zijn.
Verdronk gister in je prachtige ogen
en maakte van je haren een gedicht.
Heb je tot de zondagochtend bewaard
tot de langzame nevel van een glas wijn
teveel optrok en je me leek gevlogen
en mijn rijm verschraalde en je gezicht
me nu wat uitdrukkingsloos aanstaart
en je haren onecht blijken te zijn
en ook je borsten me hebben belogen
en je hartstocht me zowat heeft opgelicht.
Ontdoe je toch van je valse haar, ‘t
zal me, mijn lief, toch worst zijn
dat je me met je pruik hebt bedrogen
en je je borsten naar benee hebt gericht.
Het is me nu van alles waard
dicht bij je lichaam en adem te zijn
en je te zien door heuse ogen
nu je kaal en arm naast me ligt.
Geplaatst in de categorie: liefde