ijsmeer
haar vuur kent geen uur
van sterven of een flakkering
geen doven onder naaktheid
hemel biddend smekend
geen koude taiga strekt zich
uit onder haar weemoed
het meer weerspiegelt slechts
sneeuwvlokken uit het hart
haar trillen is niet dat
van het riet aan de poel
waar bedorven water kleeft
aan de klauwen van de hebber
meer dat van de snaar
die oude violen siert
strak gespannen wacht
tot hij hier een weerklank vindt
Geplaatst in de categorie: eenzaamheid