Aan vlijt ten onder
Er zijn zaken in het leven,
waar teveel tijd aan wordt gegeven,
heel lang werkte men tot het einde toe,
dan stierf men uitgeput en levensmoe.
Toen het pensioen werd ingesteld,
had men de jaren wel geteld,
met vijfenzestig was je blij,
een enkeling kreeg er een jaartje bij.
Nu velen het mogen beleven,
nog jaren met pensioen te leven,
wordt langer werken het perspectief,
al heb je het werk al lang niet meer lief.
Het maakt mij nu al moe,
al dat gejacht tot zeven en zestig toe,
voordat het geluid van je baas verstomd,
het is te lang voor de vrijheid komt.
Ik wil niemand beperken,
maar een mens leeft niet om te werken,
te veel te lang, het geeft gedonder,
de wereld gaat aan vlijt ten onder.
Geplaatst in de categorie: actualiteit