Sterven
Af en toe beroer ik haar krachteloze hand,
bestudeer het reeds ingevallen gezicht,
alsof ik nooit eerder de gelegenheid,
of net zo als nu de moed heb gehad
om vertederd over haar haren te strijken,
terwijl haar neus steeds spitser en
het topje daarvan steeds witter wordt,
en mijn ogen zich vullen met tranen
vanwege alles wat ik niet heb gedaan
toen het nog kon, verstoort een zachte
stem mijn verdriet - ze is, geloof ik,
al een tijdje ingeslapen.
Ik ben een eind met haar meegegaan,
heb er niets van gemerkt, niets…
totdat het geluid van een stem
mij terugbracht - bij mij.
Zie ook: http://www.peterjansen.net
Schrijver: Peter Jansen, 13 juni 2008
Geplaatst in de categorie: overlijden
Wow!
Geweldig gedicht!
ik moest gewoon huilen toen ik dit las!!