(Ver)Storingen
Genietend van Hollands vergezichten
Die o, zo hersenschonende verre velden
Steeds weer wisselende natuurgedichten
Die me van rust en stilte en zo vertellen
Reizend met de trein naar het volgend oord
Wisselt het raam in een lijst vol nieuw geluk
Echter, vaak wordt mijn ogenblik ruw verstoord
En mijn waasdromig denken slaat schervend stuk
Zwarte dingen die mijn beeld doet wenen
Die niet in het schone blikveld horen
Rookbrakende hoge fabrieksschoorstenen
En verbonden met draden, toren aan toren
Ander, onnatuurlijke misplaatste dingen
Zoals bouwkranen als hooghartig staal
Of hoogbouw die natuur en rust verdringen
Gelijk karbonkels uit een griezelig spookverhaal
Nee, geef me maar de tijd van koets,
trekschuit, of gewoon maar paard en wagen
Terug naar de eeuw van warm geluid en beelden
Die mijn arme, arme hersens wel verdragen.
Geplaatst in de categorie: natuur