Het is niet te versmaden
Dit bloedeigen smachten
Het evenwel verbeiden
Gezond en o, zo zoet
Dat de stilte het bedekt
Want dit duurzaam besef
Draagt een zacht moment
in
Vertraagde eindeloosheid…
Slechts even raakte ik bevangen
En zag dat het ook jou bewoog
Het betrof zorgzame aandacht
Die van jou voor mij raakte me diep
Maar die van mij voor mezelf
Bracht me stilletjes van slag
Alsof ik een oeroude honger voedde
Een vergeten kind de hand reikte
Jij gaf me dit, door mee te gaan
En mij met moed te bestendigen…
In jou zie ik mij
Weerspiegeld
Als jij daar bent
Constante stroom van esprit
Lachen diep van binnenuit
Wij spelen met levenslust
Dartelend over de toppen
Van jouw en mijn kunnen
Spitsvondig, elkaar te slim af
Samen opgenomen in zonlicht
Jij was weer even thuis
Nu pas het besef van stilte
Kun je zo eigen worden
met de ander?
Ik…
Het vermogen tot
Klank in de ruimte
Die zich aanpast
Naarmate de inhoud
Meer of minder gevuld
Reageert op resonans
Die warm klinkt
Of hol de leegte absorbeert
De schrik of streling van gehoor
Onzichtbare verbinding
Die terstond dood slaat of
Levende trillingen schept
Die het luiden schenkt
Aan wie zich laat horen
Geschreven compositie…
Men weet het present, waardig, maar in wezen niet daar
Die ziel zoekt een uitweg in het breken van oude grenzen
Ze stijgt omhoog, klapt schokkend tegen ‘t ronde hemelruim
Tuurt omlaag, valt in een diepe zee, angstig, grijs en grauw
Zijwaarts tuurt grijnzend een blik in cynische toverspiegels
Vanaf de overkant, puur en lonkend, oog in oog met…
Het wandelen van de avond geeft verstilde impressie
Belevenissen van deze dag leggen zich murmelend neer
Met iedere stap verwijdering van dingen zoals ze zijn
Langzaamaan valt verloren geheugen fel op haar plaats
Duisternis dekt toe, wat ik zo zoet, alleen voor lief nam
Opent blind een vergezicht aan wat ik niet wilde weten
Met steevast ritme…
Vroeg in de morgen
Heb ik je getroffen
Nevel in de haren
Door herfstgeur omringd
Spinrag rond je ogen
Jouw lieve blik gedoofd
Klanken uit je oren
Gedachten ijzig koud
Diep in de nacht
Liet jij me achter
Mijn beminde muze
Voor eeuwig altijd stil…
Zoals bij 't veelbelovend ochtendlicht
de merel gestaag het leven kust
voel ik haar schoonheid ontwaken
en stijgt ze sprankelend op
Jij speelse overmoedige melodie
waarom niet blijven resoneren
als de dag zachtjes schreiend
haar voortschrijden verscheurt
Wat harmoniërend en zuiver klinkt
kan toch ook fier, edel en standvastig
getergde…
71
Bezig met laden