Alle inzendingen van Peter Ghyssaert

Op zondagmiddag, aan de kade van een glasgroen, Zwitsers meer: het zonlicht als een vijl, de wandelaars spits en schitterend en dui- ven, imbeciel, altijd verdwaald in kluwens, maar te lui voor angst. Er dalen trapjes naar het water, lichaam drinkend van zichzelf. Een kind staat in damp gekleed. Kom, huiver; klim als een beginner langs het flakkeren…

Ze wandelen heel gemoedelijk voorbij, hun seizoen is een apart seizoen. Ze hebben geen behoefte aan een wandelstok, ze gaan met een reserve aan kracht begonnen in de de winters van hun jeugd. En als ze stilstaan om naar iets te kijken staan ze zonder beven stil; de zon maakt van hun oude, montere, blote benen iets bijzonders als een pose…

Vitrines vol met tranen; kasteelvijvers en zoete vennen in zaal drie. Nauwelijks voelbaar schuift branding onder het parket; uit verstuivers drijft de zeemist De Afrikaanse waterval schuimt in een meubel van mahoniehout; weer bij de uitgang koopt men washandjes en de brochure 'Geschiedenis der waterzucht' Er zijn geen frisdranken…

De avond tingelt als een theehuisje aan de horizon; maar de stormen daarachter, het versplinteren van hout en de wrakken die elkaar angstig opduwen in de haven. Kom wij maken een wandeling langs dit troebele water vol wier dat zinkt als lood; nu erven wij een rust die van de hele aarde schijnt te komen. Maar de schreiende stem en de verre deur…

Toen de fazanten aangeschoten werden juichten zij en vielen en de hoge hemel erfde van hun bloed de schijn en de plassen waar zij spartelden kregen rimpels van de pijn. ---------------------------------- Uit: 'Sneeuwboekhouding', 1995.…

Toen hij geboren was begon het al: zijn moeder had de bijsluiter verloren. Nooit wist hij waartoe dit of dat dienen moest. Hoewel hij toch kon raden liep het steeds verkeerd. Zijn vrienden durfde hij niet vragen: in hun jeugd hadden die goed hun eigen voorschriften gelezen en die toen verbrand. Iedereen hield alles maar geheim en deed…

Sjaals van zilver zijn de webben in de rododendrons waar de spinnen ateliers en woonplaats hebben; langs de uitgebloeide bollen hangt het franje van hun werk; als het warme waaien in de holtes van een struik, zo is het weven ingewikkeld voor de domme prooien die hun lijf en vleugels op de lijm beproeven, huiverend de koudste opperklem…

Opa is duizendjarig en van glas, lijkt het. Stoot je hem aan, dan begint er een fijn koperen mechaniek te zingen in zijn borst: ik heb het warm, te koud, zit op de tocht. Zijn eigen handen zijn een vale nevel voor zijn ogen. Hij denkt dat bomen brancadiers zijn - 's winters wit, altijd beweeglijk - en morst dagelijks van angst. 's…

Ze wandelen heel gemoedelijk voorbij, hun seizoen is een apart seizoen. Ze hebben geen behoefte aan een wandelstok, ze gaan met een reserve aan kracht begonnen in de winters van hun jeugd. En als ze stilstaan om naar iets te kijken staan ze zonder beven stil; de zon maakt van hun oude, montere, blote benen iets bijzonders, als een pose op…

Iets van grote zeggingskracht was op de muur geklonken. Een metalen stem, verfrommeld van ontroering, legde uit. De gouden kamer uit vervlogen tijden lag één verdieping hoger. Banen glanzend in het stof getrokken wezen eerder nagebootste ontucht aan. Vervormend was de hitte van voltooid verleden niet, hoewel suppoosten altijd achterbleven…

Van doden kende hij de naam, hij noemde die en maakte hem opmerkzaam op zijn bestaan. Hij sprak soms uren met de grond. Zijn ouders lazen hem uit sprookjesboeken voor. Hij schreeuwde naar de maan, hij sloeg zijn vuist stuk op de muur; het hielp niets: ze trokken met miljoenen handen aan zijn naam. --------------------------------…

Ze heeft een regendruppel in haar hand, een klein gezicht maar slecht gemaakt. Ze wrijft hem droog. Het waait onder haar vliesdun kleed; ze vangt, verkleumd, een nieuw gezicht en spreekt ertegen: lief is klein en klein is overboord voorgoed verloren. Wat ze heeft dat mag ze houden: mager haar en wit gezicht van louter wind; een vuist…

In de schaduw van de avond kwamen dan twee die vertelden dat zijn vader op sterven lag; hij volgde hen gedwee. Het licht was vreemd; een tere groene schijn was in de hemel en stilte regeerde boven twee die aangenaam verdoofd waren, hun mededeling ver van hen gedragen en gelost - en een in wie het stormde als in een versomberd bos. Zo kwamen…

Eiken zijn de bomen van het dies irae*); als de grond breekt zullen zij, over het land gezaaiden, toekijken met een oud, houten gezicht dat onbewogen blijft: te veel stormwind is in hun taaie takkenkroon verstard; zij zijn niet meer verstoord door groei, dat eeuwenoud tumult en in hun stilstand glanst niets op van minachting, van deernis…

Hier zijn de duigen van een leven, aangetast door vuil en kou; een roes van bloed en spieren, vliezen die als schalen hersens droegen en hun idealen, zijn verdwenen in de grond. Tuig waarin de tocht een liedje fluit; koets van been onder de zoden vastgereden, ooit geledigd en vernietigd door de nacht; ribben klemmen als een deur. Daar…