Alle inzendingen van P.C. Boutens

Nimmer zal de ziel vergeten Schone wereld waar zij leerde Wat gemis niet had geweten Dat zij de eeuwen lang begeerde: O te lachen, o te wenen, Zich in lach en tranen geven, Tot te lachen of te wenen Wordt der lichte ziel om 't even: O te wenen, o te lachen Tot de neevlen zijn doorschenen, En haar wenen wordt als lachen, En haar lachen…

Wij die onze eenzaamheid Droegen als goden, Wij kunnen minnen Eindeloos. . . Zie welk een huis ons Verlangen gebouwd heeft: Landen en zeeën Plaveien zijn vloeren, Zonlicht en maanschijn Zoldren de kameren, Achter de sterren Wijken de tinnen - Wij kunnen minnen Eindeloos. . . Lief, dat gij mijn zijt, Lief, dat ik uw ben, Wat is het…

Lijd getroost; want ik zal klaren, Eer uw tranen zijn vervuld, Tot de lach die al uw jaren In zijn éne luister hult. Laat door venstren van uw ogen Open steeds in lach of leed, Tot mij binnen dit bewogen Licht van God, dat leven heet: Als de zon de morgenregen In de middag achterhaalt, Tot de wereld allerwegen…

Hoe laat is 't aan de tijd? Het is de blanke dageraad. De diepe wei waar nog geen maaier gaat staat van bedauwde bloemen wit en geel. De zilvren stroom leidt als een zuivre straat weg in het nevellicht azuur; en morgens zingend hart, de leeuwrik, slaat uit zijn verdwaasde keel wijsheid die geen betracht en elk verstaat, vreugd zonder maat,…

‘Hoe over 't brandend blind bazalt Vind ik de weg naar Lethe? - O alles te vergeten Eer de avond valt! Ik weet dat dood en donker komen Als dit schel daglicht is geblust, Maar ik wil diepe klare rust, En zonder dromen. Voor wie als ik van kind tot knaap, Van man tot grijsaard derven, Voor die is dood en sterven Maar verontruste…

O land van bergen, in wat drang naar vreugde Mijn wilde stroom door uw valleien snelde: Een diep stil water dat in 't Noorden welde, Wie maar van ver zijn sneeuwen oorsprong heugde. Daar werd ik heel van de aard, en uit me zelve Waakte ik als uit een droom, een veelvereeuwde, Toen bruisend barstte en wit in schuim versneeuwde Spiegel…

Morgen moet gij zeker komen: Morgen wordt een dag der dagen, Morgen worden duizend vragen, Schijn en schaduw weggenomen; Morgen moet gij zeker komen! Door de schemerijle wanden Van het ondiep zomerduister Tasten ogen, tasten handen Naar de morgenlijke luister Achter schemerijle wanden. Maan met helle schaduwstroken Heeft de heemlen overtogen…

De dag lag bleek neer op bleke sponde. De wateren lagen blank onder blanke avond, De lucht was stil van sprakeloze monden, de wolken waren droef van ingehouden tranen. De windevloot, de schepen van de luchtezee, Lagen alle stil voor anker aan de kimmeree. Daar was geen zonnemond de avond rood te kussen; Daar was geen teer gerucht de stilte…

Wij hebben ons vandaag verlaat! Pas bij de laatste brug Waar 't voetpad tussen 't gras vergaat, Daar keerden wij terug. Achter ons dekt de witte damp De schemerende landen. Zó zijn wij thuis. Wij zien de lamp In loveren warande ... Wat gingen wij vanavond ver, Het werd alleen tè laat: Nog verder dan de gouden ster Aan blauwe hemelstraat…

En waart gij nimmer zelf gekomen, En had geluk slechts kunnen zijn Van teerst gemis de waterklare pijn En tegen d' achtergrond der bonte dromen Lichtschaduw van uw verre schijn, Uw zon die nimmer boven kimmelijn Rees uit oneindigheids verstilde stromen, - Ik zie geen ander doel voor 't eenzaam wachten Der gouden dagen, der juwelen nachten…

LXIV Waar tijd en eeuwigheid elkaar beroeren, Worden de sterren in de nacht geboren, Vuurbloemen die de rijzendranke roeren Van donkre aardtochten naar Gods ooglicht boren. En waar de heemlen van voor Hem vervloeren Tot glazen glansbaan eindelozer koren, Lijnen der stelslen weemlende contouren Door 't klaar kristal donkervermoede voren…

Mijn hart wou nergens tieren En nergens vond het vree Dan tussen uw rivieren Nabij uw grote zee, Mijns harten eigen groene land Dat voor mij dood en leven bant. De wind zong door de bomen Tot in mijn stille huis De stemmen uwer stromen, Uw volle zeegeruis: Daar brak mijn hart in zangen uit, Daar werd de stem van 't bloed geluid…

Weet ook gij dat stille diepe huis? Achter brede blinde poort Kruisen eindeloze gangen en portalen Waar men tijdeloze tijden kan verdwalen Tussen echo's die men klaar vermoedt en nimmer hoort. Weet ook gij dat stille diepe huis Door welks schaduwige vree Voet zo licht en onvermoeibaar stijgt en daalt langs tree na tree? En zijn plotselingen…

Wat is u of mij een naam, Werelds prijs of werelds blaam, Als de ziel de dingen weet en mint Dieper dan hun naam, mijn kind? Elk ding krijgt zijn gouden naam Eens in schoonheids vol verzaam Als al schone dingen zijn Zonneklaar en zonder schijn. Daar vervalt het schone woord Hem wie reeds de zaak behoort, Die haar diepst heeft liefgehad…

Een luttel aarde, een luttel hemel Heeft ziel als haar bezit gewonnen, Een luttel aarde, een luttel hemel Tot eigen heerlijkheid gelouterd In uwer ogen spiegeling. Maar weinig zuivre gouden woorden Reeg ziel tot snoer en morgenbede, Maar weinig zuivre gouden woorden, Klinkklare sterren neergevallen Uit de gelukverstilde nacht. Groot zijn…

Wij hebben ons vandaag verlaat! Pas bij de laatste brug Waar 't voetpad tussen 't gras vergaat, Daar keerden wij terug. Achter ons dekt de witte damp De schemerende landen. Zó zijn wij thuis. Wij zien de lamp In loveren warande. . . Wat gingen wij vanavond ver Het werd alleen tè laat: Nog verder dan de gouden ster Aan blauwe…

De maan is al boven de seringen; De stralen hellen de kruinen langs... De nachtegaal houdt zich stil van zingen Tot de hof verlucht staat van haar glans. Tot de donkere tuin als een ijle beker Tintelt vol licht, dofgouden wijn, En als slaapwandelaars onzeker De rozen ontwaken in de schijn... Ik weet niet wat…

Mag ik uit de wilde spelen van dit wisslend licht en donker, uit de wankle op- en neergang der verbloeiende getijden niets dan u en u alleen onthouden in uw nimmermeer te grijpen stralende onafhanklijkheid?... Kan uw ijver niet gedogen dat u iemand buiten mij zou weten? Alle…

Waar tijd en eeuwigheid elkaar beroeren, Worden de sterren in de nacht geboren, Vuurbloemen die de rijzendranke roeren Van donkre aardtochten naar Gods ooglicht boren. En waar de heemlen van voor Hem vervloeren Tot glazen glansbaan eindelozer koren, Lijnen der stelslen weemlende contouren Door 't klaar kristal donkervermoede voren: Door…

Nu gij ver weg zijt , komen al de nachten Sluipen door schemerstraat, arm en gehavend, En zij die vroeger zielsverblijde brachten, Bedelen aan dichte deur in late avond. En als ik stille paden wandel, lopen Dagen mij na met uitgestoken handen, Dat 'k voor mijn goud hun povere praal zal kopen, Prijzend hun waar met stemmen van ellende…

Ik was een stil en eenzaam kind, Eenzaam als geen - Gij zong voorbij als een stem in de wind: Nu ben ik alleen, alleen. Gij streek voorbij als een schone schijn - Vanwaar? Waarheen? Wat kan ik zonder u beter zijn Dan alleen, alleen? Alleen met de zee die ebt en vloedt Op haar gezetten tijd, Met de maan die krimpt, met de zon die gloedt…

Oude wijn van vreugd gekelderd, Die, mijn late lust en lied, Daaglijks op mijn tafel heldert In verkristallijnd verdriet - In het goud, dat 'k had gedreven Tot uw dronk aan jeugds festijn, Heb ik aan mijn mond geheven and're, zware, purpren wijn; Maar de lange, stille jaren Dat een god mij u onthield, zijt gij door bestendig klaren…

De wolken spieglen in de zee. Het is geen avond en geen nacht: Geen schijn van zon of maan of ster Vloeit door het hoge koele blauw Achter het windloos vlotte zwerk: Niets glanst in hemel of op aard Dan enkel uw verklaard gezicht. Het is geen avond en geen nacht; De wolken spieglen in de…

Laat aan mijn nederlaag geen twijfel over! Niets liever wil ik dan verslagen zijn! Een zegevierder was ik hier tot nu, die leek wel nimmer moe van overwinnen en steeds tot nieuwe kamp krachtvaardig en bereid... Lag niet de wereld weerloos als een buit voor deze jongen hoogheerlijke glimlach, het stralend onbewogen masker voor ondragelijke…

In het stergedoofde Zuiden, In het vroeg ondiepe licht Bleekt een grote wassen maan, Als een droom niet meer te duiden, Een verduisterd zielsgezicht Door de dagen met ons gaan. Naar het Oosten reikt mijn reizen, Waar de diepe horizon Achter donkre heuvlen brandt: Van hun toppen zie ik rijzen Straks de stille gouden zon Over…

Berlijn Ik heb iets bijna schoons aanschouwd Hier waar de jacht der oppervlakkigheid Al schone dingen veil voor goud Bezitten wil, en dus ontwijdt– Ik heb iets bijna schoons aanschouwd: In het verkeerdoorgonsde park Terzij van zijn asfalten wegen, Als in een straat een ingebouwde kerk, Vond ik een rozentuin gelegen: Daar in doorzonde bloemenwolk…

Nu kom ik elke nacht, Moeder, slapen bij u thuis: Geen afstand in de avond scheidt mij van uw liefdelichte huis. Voorgoed uit al Gods sterren ken ik de eigen moeder mijn: Daar is niets in de wijde heemlen als uw ogenschijn. Hoe vindt de schaamte mijner ogen, Moeder, u onveranderd schoon; Hoe bleef gij trouw en goed, Moeder, voor de ontrouwe…

Nu kunt gij veilig slapen gaan, Nu al de heemlen openstaan: Ziel, wier verlangen elke donkre wand In ster aan ster doorzichtig brandt, En in de schoonheid van dit tijdlijk land Al minnen moet uw eeuwig lot, Daar uw verrukking uitziet tot De troon van God.…

De zon wordt onverbeeldbaar schoon Boven de mist die houdt omhangen Der wereld windestille woon In dit vertederd dagenlang verlangen. Weer blankt de boskamp, een besloten zaal, Een witte kamer die de bruid verwacht, In smetteloze glanzeloze praal Op uit de zwarte nacht. 't Berijpte hout van alle kanten In gaasgeplooiden…

In 't huis van Smart, waar ik belandde Bij 't jammerlijkste dansjolijt, Zag 'k Zorg en Ouderdom en Spijt Dansen of zij 't van buiten kenden. De Tamboerijn, bij naam Ellende, Gaf, hoog bevel, de stok respijt In 't huis van Smart, waar ik belandde Bij 't jammerlijkste dansjolijt. In huilgezangen brak de bende Buiten muziek…