8 resultaten.
Schaduw
netgedicht
3.0 met 12 stemmen 795 Van nergens komt het, het is als ontwaken in een kamer,
de lucht rijp van de hondsdagen, gedachten die hun schil
verliezen. Het bloed trekt zich terug, het eb is snel
het strijkt de uren uit, er is alleen het zand en as
en er is de lange schaduw die kantelt en de stilte die valt
en zoveel dingen van nergens, en zoveel maal stilte
wordt me gelaten…
James
netgedicht
4.0 met 13 stemmen 560 Toon me niet, ik breng de nacht door
in schelpen, de parel in mijn rug en alleen
de vloed van kokkels en het kleur van hun behagen
stemt mij. Verfoei me niet, ik ben hun prins.
Ik heb een stad in mij en van de liefste der dingen
kijk ik door haar heen. Licht is mijn dochter, ze
smaakt zout en zoet. Ze licht mij op, maar ze heeft
mij in de…
Binnenin
netgedicht
3.0 met 12 stemmen 979 Op het binnenste waar hiërogliefen staan,
als straten van oude steden, gebrand op
een zachte kaart, het verdwalen in oeroude vorm,
in barnsteen, vergleden tijd op tijd,
en van mezelf beelden die ik buiten de tijd
ontgin, omzwachtel als een wonde, zelfs bewonder
wanneer een nieuw spoor in me loopt, vers bloed
dat kruipt en warmer wordt.
Daar…
Grand Forks (North Dakota)
netgedicht
4.0 met 10 stemmen 600 Sneeuw. Zijn er woorden voor wit?
Boven de blokken huizen hangt iemand
een grauwe mantel uit. Dakota's misschien
om hun zwarte hart dat ook uit de grove
aarde steekt. Een scherpe snee weg naar
het Zuiden, een haar dat op de vlucht slaat,
maar de grotten zijn dicht. Neonlicht
doet allicht vergeten. Het stapelen van
stenen en het wonen, het…
Het blauwe uur
netgedicht
4.0 met 16 stemmen 1.284 Ze bestond uit lijnen. Haar rug zacht
gebinte, haar armen naar de palm gericht,
aan haar vingers hapte licht naar lucht,
en dat overkwam mij. Het was een laat
uur in één van die overloos droeve dagen,
lege straten als muren, een pad dat nergens
toe leidt, je weet wel, het onbegane
in mijn hoofd ook. En op die lijnen,
hurkte ik, verging ik…
Bahr el Ghazal (Sudan)
netgedicht
4.0 met 46 stemmen 8.987 Zand is een bed, korrel na korrel, het zacht
van haar neus wordt doof, gehoorzaam
is het lijf, de ledematen. Schaduw zamelt
plooien, ze is van kop tot teen bevriend.
Er is niet veel.
En alles moet nog, ze moet nog worden toegedekt,
van schoonheid nog, de vrouw nog uitgevonden.
Ze ligt te wachten dat het overgaat en dat een huis
rond haar ontstaat…
Kreeftje
netgedicht
4.0 met 24 stemmen 1.188 Een lintje houdt haar lichaam samen, straks,
denk ik, dwarrelt ze open, vergeeft me ;
en haar gelaat volstrekt zich langzamerhand,
ik beteken, ik beken haar met lange warme
vingers die ik ontdaan over mijn handen trek.
Voorzeker bestaat niets wat niet is en zij is alle vermoeden,
ook van louter pijn, want alles ontgaat me, het gaat
met haar…
Ouder
netgedicht
4.0 met 22 stemmen 1.064 Op het scherp van de snee stond hij op,
liet het leven zijn gang niet gaan en wanneer
de dageraad er was, streek hij de plooien glad,
de kruimels uit het bange laken, tastend nog.
Maar allengs kreeg hij vorm.
De vorm van ouder worden, een blad in het vergeetboek,
dat lazen ze hem voor althans, gezichten uit oud gesteente,
de lippen verzuurd…